Παιχνίδια Στρατηγικής ή Mind Games

Κάποιος έχει πει ότι η ζωή είναι μια παρτίδα τάβλι.
Πόσο λάθος έχω την εντύπωση ότι ήταν όμως.
Μοιάζει πιο πολύ με πολλές παρτίδες σκάκι που αναγκάζεσαι να τις παίξεις ταυτόχρονα κιόλας πολλές φορές με διαφορετικούς αντιπάλους.
Στο τάβλι, η τύχη, η ζαριά είναι αυτή που πολλές φορές καθορίζει και παίζει πρωταρχικό ρόλο στην εξέλιξη της παρτίδας
Στο σκάκι πιστεύω πως τον σημαντικότερο ρόλο τον έχει το γεγονός ότι θα πρέπει να μπεις μέσα στο μυαλό του αντιπάλου σου, να σκεφτείς κάθε πιθανή κίνηση του, που θα ακολουθήσει την κάθε δικιά σου.
Δύσκολο.
Γιατί όση ώρα σκέφτεσαι εσύ, αντίστοιχα σκέφτεται και εκείνος όλα τα πιθανά ενδεχόμενα και ετοιμάζεται.
Το τάβλι είναι γρήγορο, διαδραστικό.
Το σκάκι από την άλλη είναι πολύ πιο αργό, έχεις όσο χρόνο θέλεις να σκεφτείς, να συνυπολογίσεις πιθανές αντιδράσεις.
Το πιο δύσκολο από όλα όμως στη ζωή, είναι όταν ο ένας νομίζει ότι είναι τάβλι και άλλος νομίζει ότι είναι σκάκι.
Ο ένας βιάζεται, ο άλλος σκέφτεται.
Ο ένας μετράει τις ζαριές, ο άλλος μελετάει τις κινήσεις.
Πόσο πιο δύσκολο είναι λοιπόν όταν έχεις δυο τρεις παρτίδες ανοιχτές ταυτόχρονα, είτε στο ίδιο επίπεδο είτε σε διαφορετικά.
Και μέσα σε όλα με τον κάθε αντίπαλο δεν ξέρεις αν πρέπει να παίξεις σκάκι ή τάβλι.
Και δεν ξέρεις σίγουρα τι άλλες παρτίδες έχει ανοιχτές
Και εδώ αρχίζει το αστείο της υπόθεσης, ότι δηλαδή τους ανθρώπους τους βλέπουμε σαν αντιπάλους.
Και αν μιλάμε για επαγγελματικά παιχνίδια έχει αρκετή λογική.
Αν όμως μιλάμε σχέσεις σε προσωπικό επίπεδο είναι πολλές φορές και αστείο και τραγικό μαζί.
Μπορεί να βρεθείς να έχεις κάποιον απέναντι σου που θέλεις σαν τρελός να παίξεις, για να τον κερδίσεις, για να τον κατακτήσεις.
Όμως εκείνος μπορεί να μη θέλει καν να μπει στη διαδικασία του παιχνιδιού.
Οπότε εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε κατά διάνοια τι παιχνίδι πρόκειται να παίξεις.
Σε νοιάζει πιο πολύ η νίκη, το έπαθλο.
Μέσα σου είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για σκάκι.
Σκέφτεσαι μεν, αλλά βιάζεσαι κιόλας.
Πιο πολύ από ότι στο τάβλι.
Αρχίζεις πριν καν ξεκινήσει η παρτίδα να μελετάς τις δέκα επόμενες πιθανές σου κινήσεις, μετά τις υποτιθέμενες δικές του αντιδράσεις.
Που όμως δεν τις ξέρεις.
Απλά τις σχεδιάζεις εσύ.
Μόνος σου.
Με βάση τον τρόπο που εσύ σκέφτεσαι., νομίζοντας ότι ξέρεις τον αντίπαλο.
Ότι τον έχεις καταλάβει.
Και κείνος το βλέπει σαν μια καλοκαιρινή παρτίδα τάβλι, από αυτές που τις βαριέσαι. Από αυτές στην παραλία που αναγκάζεσαι να τις παίξεις, γιατί αλλιώς θα ακούς γκρίνιες για όλες τις υπόλοιπες διακοπές.
Ο ένας θέλει να κερδίσει.
Ο άλλος να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχίτερα, για να βουτήξει στην θάλασσα, ή για να χαθεί στο πέλαγος των δικών του παιχνιδιών, που όμως κανένα τους δεν έχει ούτε μια παρτίδα από οτιδήποτε μαζί σου.

Δεν είναι περίεργο;