OUTING ή Η ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗ

- Μα καλά, και γιατί τόσα χρόνια δεν μου είχες πει τίποτα; ΕΤΣΙ…
- Πότε το έμαθες; ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ?
- Το ήξερα εγώ, το είχα καταλάβει!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ !!!!
- Δεν είμαι εγώ ο πρώτος που το είπες; ΟΧΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ !!!
- Δεν αισθάνεσαι καλυτέρα τώρα; ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ !!!
- Ξέρεις πόσοι με είχαν ρωτήσει; ΑΛΗΘΕΙΑ ?
- Αν μου το είχες πει… ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ…
- Και έλεγα και γω πότε θα το πεις!! ΠΟΤΕ ΙΣΩΣ ?


Γιατί δεν ήθελα, γιατί δεν άλλαξε κάτι, γιατί δε θα αλλάξει κάτι, γιατί την άλλη μέρα όλοι σχεδόν γυρίσατε στις ζωούλες σας, γιατί την πρώτη φορά που πήγα να βγω, έφαγα τα μούτρα μου άσχημα, γιατί δεν ήθελα να με μισήσετε, δεν ήθελα να με οικτίρετε, να με κοροϊδέψετε, να με συζητήσετε μετά, μόλις θα γύριζα την πλάτη.


- Είδες που δεν ήταν τόσο δύσκολο; ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ
- Δεν νοιώθεις καλύτερα; ΟΧΙ ΛΕΜΕ
- Πως το κατάλαβες; Ε???? ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ
- Από πότε; ΕΛΕΟΣ!!!!
- Τελείως; ΟΧΙ ΚΑΤΑ 8/10 ΜΑΛΛΟΝ


Πλάκα μου κάνετε όλοι;


Στο μυαλό μου μέσα αρχίζουν και γυρίζουν πάλι όλα. Πράγματα που είχα παλέψει πολύ να τα ξεχάσω. Πράγματα και γεγονότα που με εγκλώβισαν για δέκα και χρόνια. Τότε έτρεμα, δεν ήξερα τι θα γίνει μετά, όμως στάθηκα στα πόδια μου, βρήκα κάποια από τα λάθη μου. Πάλεψα, έπρεπε να καταφέρω να ανασυγκροτήσω πολλά. Δουλειά, συναισθήματα, αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη στους γύρω μου, φιλίες που μόνος είχα βάλει στην άκρη, λεφτά.


Ποιο είναι το πιο ακριβό μάρμαρο;… μην ανυσηχεις, εγώ είμαι εδώ… οι πιο ακριβοί καπλαμάδες;…. Δε θα έχουμε λεφτά στο τέλος του μήνα…. Ξέρω εγώ… μην ανυσηχεις… μην ανησυχείς…. Εγώ είμαι εδώ….. ποιο είναι το πιο ακριβό;…..


- μα καλά με αυτόν τον μαλάκα; ΝΑΙ, ΝΑΙ ΛΕΜΕ
- μα καλά και συ δεν έβλεπες τίποτα πέρα από την μύτη σου; ΟΟΟΧΙ
- πω πω κακόμοιρε…. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΝΑ ‘ΣΑΙ ΚΑΛΑ
- μα αφού ήταν ηλίου φαεινότερο! ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΙΣΩΣ
- το είχα φανταστεί! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ


- και τώρα; ΚΕΝΟ
- Τι θα κάνεις τώρα; ΔΕΝ ΞΕΡΩ
- Χρωστάς πολλά; Ε? ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ?
- Τι θα κάνεις; ΚΕΝΟ
- Θα κάνεις κάτι άλλο; ΚΕΝΟ
- Θα κάνεις το ίδιο; ΚΕΝΟ
- Τι; ΚΕΝΟ
- Τι ; ΔΞ/ΔΑ


Δεν ξέρω, δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω, δεν, δεν, δεν ΔΕΝ. Ξέρω μόνο ότι θέλω να κλείσω τα αυτιά μου, τα μάτια μου. Δεν θέλω να ακούω τίποτα, να βλέπω τίποτα.
Θέλω να μην με ρωτάνε. Έχω αρχίσει να μετράω σπασμένα κομμάτια, χαμένα λεφτά, γραμμάρια, πέτρες, . Ώρες, μέρες, κερδισμένες, χαμένες, δικά μου κομμάτια, χρόνια, ζημιές. Δε θέλω να μετράω, σιχαίνομαι το μέτρημα, τους υπολογισμούς, τους απολογισμούς, όλα. Δεν θέλω να το σκέφτομαι, είχε μπει τόσα χρόνια στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Όμως έπρεπε και αυτό να βγει τώρα στην επιφάνεια. Και είναι αντίστροφη μέτρηση. Μέχρι να αρχίσω πάλι από το ένα.

- Και για πες και για τον άλλο; ΜΗ ΧΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
- Που τον βρήκες; ΣΤΑ ΓΑΡΙΔΑΚΙΑ
- Τι γίνεται ; ΤΙΠΟΤΑ
- Μα είναι δυνατόν; ΠΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΙ ΕΙΣΤΕ
- Στο Internet; ΝΑΙ ΛΕΜΕ
- Πας καλά; ΕΣΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΠΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ…
- Έτσι γίνεται; ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

Ναι Ναι ΝΑΙ Ναι λέμε. Έτσι γίνεται. Αλλιώς γίνεται στα bar αλλά δεν πάω, ή στα πάρκα, αλλά εκεί μόνο για πήδημα. Παντού τελικά όμως μόνο για πήδημα είναι μάλλον.
Πόσο τον έχεις;
Τι κάνεις;
Τι σου αρέσει;
Πότε;
Τώρα;
Cyber;

Θέλεις να με γαμήσεις;
ΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑ ΕΣΕΝΑ ΕΙΔΙΚΑ ΘΕΛΩ, ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΗΣΙ.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΕΛΩ?

Έτσι γνωρίζονται μάλλον τώρα. Δεν είμαι και σίγουρος. Πριν κάνα χρόνο μπήκα στο τρίπακι. Τέτοια εποχή θα ήταν. Φρίκαρα από την πρώτη βδομάδα. Έπρεπε να το κόψω αμέσως. Δε το έκανα. Γέμιζα τις ώρες μου στη δουλειά. Ευτυχώς ήρθε το καλοκαίρι. Άρχισα να πηγαίνω στη θάλασσα. Καθόμουν ώρες πολλές πάντα. Πολλές φορές και μετά που έδυε ο ήλιος. Όμως το καλοκαίρι τελείωσε, και ξαναγύρισα στην ίδια ρουτίνα. Ξανάφτιαξα το profile μου. Πιο σωστά, με φωτογραφία. Ναι με την μούρη μου. Ναι και την έβλεπαν όλοι. Δεν ήξερα τι έψαχνα. Και δεν θέλετε να ακούσατε αυτό που έψαχνα. Αυτό που τόσα χρόνια φίλος με όλους δε μπόρεσα ποτέ να έχω. Να μοιραστώ.
Τι;
Δεν ξέρω.
Να μοιραστώ.
Να αγαπήσω, να αγαπηθώ.
Να δώσω, να πάρω, να γελάσω όπως γελάγαμε όταν ήμασταν πιο μικροί.
Να μεθύσω.
Να πάω διακοπές.
Να πάω στο Luna Park, να παίξω συγκρουόμενα.
Να κάνω μαλακιες. (πρόλαβα και έκλεψα φυτά από τα παρτέρια του Δήμου στην Αθηνάς)
Να γελάμε.
Να μεθάμε.
Να αγκαλιάσω χωρίς να φοβάμαι.
Να με αγκαλιάσουν χωρίς να τραβιέμαι.
Να είμαι σε μια παραλία και να έχει το κεφάλι του πάνω στο στέρνο μου και να μην μιλάμε
Να κάνω sex και να μη βιάζομαι να φύγω ούτε να θέλω να διωξω τον άλλον.
Να κοιμάται και να τον κοιτάζω.
Να ξυπνάω και να μένω ακίνητος μη τυχόν και τον ξυπνήσω.
Να μου σφίξει το χέρι με δύναμη μέχρι να πονέσω, αλλά να ξέρω ότι το κάνει για να μου πει ότι είμαι εδώ.
Να έχω ένα λόγο να θέλω να μείνω στο σπίτι.
Να έχω ένα λόγο να θέλω να βγω.
Να θέλω να έχω ένα λόγο να ζω την κάθε μέρα, και να περιμένω την επόμενη.

Αυτά όλα όμως δεν θέλω να τα πω σας.

Ήδη μέσα σε πεντε ώρες σας λέω 20 χρόνια σε περίληψη, που ήταν καλά κλεισμένα μέσα μου. Μετά την κάθε φορά αισθάνομαι τελείως απογυμνωμένος, τελείως ευάλωτος, τελείως εύθραυστος. Το οινόπνευμα μου λύνει κάθε βράδυ την γλώσσα. Χώρια που τρελαίνομαι για τις αντιδράσεις σας.

- και για πες; ΔΞ/ΔΑ
- τι γίνεται δηλαδή τώρα; ΔΞ/ΔΑ
- τι λέγατε; ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ?
- τι κάνατε; ΚΟΥΛΟΥΡΑΚΙΑ ΕΝΙΟΤΕ
- γιατί πονάς; ΠΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΣ ΕΙΣΑΙ?
- γιατί τρώγεσαι; ΕΕΕΕ?
- τι ; ΕΠΙΡΡΗΜΑ? ΜΑΛΛΟΝ
- πως; ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΠΙΡΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ

Τίποτα. Τίποτα. Δεν ξέρω μάλλον. Αυτά όλα έχω κάνει, έχω πει, έχει πει. Ναι από το Σεπτέμβριο. Ναι μια φορά μόνο. Ναι. Όχι. Μα ναι μου μίλαγε την άλλη μέρα κανονικά. Μα είχε πει αυτό. Και εκείνο. Και μιλάγαμε (τρόπος του λέγεις – στο msn) ώρες, ώρες, ώρες πολλές, και πριν και μετά, συνέχεια, συνέχεια. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι θέλει, τι ψάχνει. Κράταγα πάντα αυτά που ήθελα. Αφού μου είχε πει ότι δεν είναι καλά. Είναι μόνος και, και, και, πολλά ακόμα. Μου γάμαγε το μυαλό. Η κάθε κουβέντα. Ήταν αλλιώτικος. Δεν με ρώτησε ποτέ πόσο τον έχω, τι κάνω, τι δεν κάνω. Μου άρεσε ο άνθρωπος που γνώριζα. Μου γάμαγε το μυαλό.

- Και; ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ
- τι έγινε; ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ
- τι στράβωσε; ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ
- και ; ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ
- πως; ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ
- γιατί; ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΜΑΛΑΚΑΣ


Δεν Ξέρω. Θέλω να σε δω. Μόνο αυτό θυμάμαι. Θυμάμαι να το λέω κάθε μέρα. Γιατί? Γιατί δεν ήξερα πότε θα ήταν ξανά η τυχερή μου μέρα. Δεν ήξερα αλήθεια. Θέλω να πάμε για καφέ, για ποτό, να περπατήσουμε, όμως πάντα ήταν δύσκολο. Και ζήταγα συνέχεια. Δεν είναι από πείσμα. Δεν είναι η απόρριψη. Δεν είναι εμμονή. Δεν είναι κόλλημα. Δεν μπορεί κανένας σας να καταλάβει. Ούτε και γω ακόμα. Όχι. Αύριο ίσως. Θα δούμε. Και ζήταγα.

- είσαι μαλακας; ΤΟ ΕΙΠΑΜΕ ΑΥΤΟ
- Μα σου έχει ρίξει χυλόπιτα ΕΕΕΕ?
- Μα πόσο διαφορετικά να στο πει. ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ?
- Ηλίθιος είσαι; ΤΟ ΕΙΠΑΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ
- Τον καταλαβαίνω απόλυτα. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
- Ξέρεις ώρες ώρες πόσο εκνευριστικός και επίμονος γίνεσαι; ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
- Αφού είσαι σπασαρχιδης ρε μαλάκα. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
- Μαλάκα σε γράφει, σε φτύνει τι άλλο θέλεις πια; ΚΕΝΟ
- Σύνελθε θα σου σκάσω μπουκέτο να έρθεις στα ίσα σου. ΜΗΠΩΣ?
- Μα είναι δυνατόν να μην μπορείς καταλάβεις τίποτα. ΕΙΝΑΙ
- Αυτό που έχεις το λένε το σύνδρομο του ηρωα ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΑΚΟΥΣΩ?
- Είναι δυνατόν να γουστάρεις τέτοιο φτύσιμο μετά από όλα όσα έχεις περάσει; ΔΕΝ ΞΕΡΩ
- Σε καταλαβαίνω… ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ (ένας ή δύο)
- Τι δεν καταλαβαίνεις ηλίθιε; ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ
- Δε ντρέπεσαι; ΟΧΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ?

Όχι δεν ντρέπομαι, δεν ξέρω αν είμαι ηλίθιος, έμαθα ότι γίνομαι σπασαρχιδης, εκνευριστικός, υστερικός, μαλακας, καραγκιόζης, ότι δεν θέλω να καταλάβω, δεν θέλω. Δεν ξέρω.

Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο. Έκλεισε κατά λάθος. Ελπίζω να μην ήσουν εσύ μόνο.
Δεν μπορώ να καταφέρω να δω ποιος ήταν. Μακάρι να μην ήσουν εσύ…

Δεν ντρέπομαι. Δεν ζήταγα επειδή είμαι υστερικός, σπασαρχιδης, κολλημένος, ένας μαλακας με εμμονές. Ζήταγα επειδή δεν ξέρω πότε θα ήταν η τυχερή μου μέρα. Επειδή μπορεί την μέρα εκείνη αν δεν το ζήταγα εγώ, να το ξέχναγες εσύ.
Ζήταγα επειδή οι συμπτώσεις δεν ήταν επιτηδευμένες.
Τις φοβάμαι τις συμπτώσεις.
Πάντα τις φοβόμουν.
Και αν δω καμηλοπάρδαλη ναι θα τη φωτογραφίσω, αλλά θα την κρατήσω για μένα.
Δεν είναι εύκολο να ακούς ξαφνικά κάθε μέρα ότι είσαι σπασαρχιδης, εκνευριστικός. Δεν είμαι. Δεν είμαι λέμε. Λάθη κάνω. Δεν ξέρω πώς να ζηταω. Δεν το έμαθα ποτέ. Από τα λάθη μαθαίνει λένε κανείς. Δεν ξέρω αν έχω μάθει. Θα ήθελα να ξέρω να ζηταω. Μπορεί να είναι σωστό, αυτό που κάποτε είχα διαβάσει σε ένα χαρτάκι ημερολογίου, πως όποιος ζητάει με δειλία, ενθαρρύνει την άρνηση. Όμως δεν είναι σωστό να απαιτώ κιόλας από την άλλη. Απλά ρώταγα. Θα ? Ίσως? Ώρες ώρες σκέφτομαι πως έκανα σαν κακομαθημένο παιδί που ζητάει κάτι.


Δεν ντρέπομαι. Δεν ντρέπομαι για τίποτα, είναι ωραίο να μπορείς να αισθάνεσαι.
Μα κουτουλάς πάνω σε καθρέφτες, δεν το καταλαβαίνεις?
Όχι.
Εκείνη την ώρα μόνο, που πονάω λίγο από το χτύπημα.
Έχω μάθει να ελπίζω, μπορεί να μην ξέρω να ζηταω, μπορεί και να μην μάθω ποτέ.

Είμαι χαρούμενος παρόλα αυτά. Όχι συνέχεια. Αλλά είμαι. Κάνω σαν παιδί. Θυμώνω. Εκνευρίζομαι. Χάνομαι.