Τι είδα την Κυριακή

Πηγαίνοντας κανείς σε μια έκθεση ζωγραφικής, είναι αρκετά πιθανό να εντυπωσιαστεί από κάποια τα έργα, ή και από το σύνολο της δουλειάς του καλλιτέχνη, ειδικά αν πρόκειται για καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Goya, ή του Tiziano.

Σε σχέση με την έκθεση των χαρακτικών του Goya, που φιλοξένει η Εθνική Πινακοθήκη μέχρι τις 20 Οκτωβρίου, αυτό που με εντυπωσίασε είναι το γεγονός ότι είναι κρίμα, ενώ το σύνολο των χαρακτικών που εκτίθενται, να ανήκει στην ιδιοκτησία της πινακοθήκης από το 1963, παρ’ όλα αυτά να μην εκτίθενται στην μόνιμη συλλογή της, και να πρέπει να γίνει αυτή η έκθεση, προκειμένου να τα δει ο κόσμος (πάντα στη διάρκεια του απελπιστικά περιορισμένου και δημοσιουπαλληλίστικου ωραρίου της.)


"No te escaparás"
του Francisco José de Goya y Lucientes
από την σειρά χαρακτικών "Los Caprichos"

Σε σχέση με την έκθεση του Tiziano, που φιλοξενείται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης με εντυπωσίασε το γεγονός ότι πρόκειται για μια αρπαχτή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (κλεμμένο σχόλιο από το βιβλίο επισκεπτών). Πέντε η έξι έργα του Tiziano, και τα υπόλοιπα από το σύνολο των 24 συνολικά είναι αντίγραφα έργων του από μαθητές του – κάποια δε και εις διπλούν. Είναι κρίμα τόσο σημαντικά και τόσο μεγάλα, από κάθε άποψη, έργα να στριμώχνονται στις υπερβολικά μικρές αίθουσες και ελλιπώς φωτισμένες αίθουσες του Μεγάρου Σταθάτου.


"Βάκχος και Αριάδνη"
του Tiziano Vecelli

Παράλληλα το μουσείο στην νέα πτέρυγα φιλοξένει, ενενήντα έργα από την περίφημη Συλλογή Κωστάκη(σε σύνολο 1275 έργων) του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη) έως τις 20 Οκτωβρίου 2008. Πρόκειται για σημαντικά έργα (πίνακες, σχέδια, τρισδιάστατα αντικείμενα) αντιπροσωπευτικά όλων των ομάδων και κινημάτων της περιόδου της ρωσικής πρωτοπορίας (κατά τις δεκαετίες 1900 – 1930).
Η έκθεση (της οποίας ο σχεδιασμός και η επιμέλεια είναι πραγματικά υποδειγματική, προκειμένου να έρθει ο επισκέπτης σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με μια άγνωστη για τον πολύ κόσμο πλευρά της τέχνης του 20ου αιώνα) περιλαμβάνει ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της συλλογής, από καλλιτέχνες όπως οι Malevich, Popova, Tatlin, Rochenko, Nikritin, Lissitzky, Kliun κ.ά.


"Red Light"
του Ivan Kliun

Το πραγματικά εντυπωσιακό όμως είναι ότι στo πλαίσιο της έκθεσης, υπάρχει το πρόγραμμα «Αγγίζοντας την τέχνη» για άτομα με προβλήματα όρασης. 32 από τα έργα της έκθεσης, έχουν αποδοθεί απτικά και θα εκτίθενται παράλληλα με τα πρωτότυπα έργα των καλλιτεχνών.


Η Γέννα
απτικό αντίγραφο απο την έκθεση

Την ώρα που βρισκόμουν σ’αυτό το κομμάτι της έκθεσης και είχα εντυπωσιαστεί τόσο από την πρωτοβουλία, όσο και από την απόδοση των έργων, αλλά θεωρούσα ότι είναι κάτι ουτοπιστικό στην ουσία – που απλά γίνεται για να γίνει και να πούμε μπράβο στους φορείς-, είδα δίπλα μου μια μητέρα με ένα περίπου 15χρονο παιδί, με προβλήματα όρασης, να προσπαθεί με την βοήθεια του λεπτομερούς καταλόγου του μουσείου να το βοηθήσει να καταλάβει τι είναι αυτό που άγγιζε (αυτό που εγώ είχα την τύχη να βλέπω).
Το πώς αισθάνθηκα εκείνη την στιγμή δεν μπορώ να το περιγράψω – γιατί ήταν από τις πιο δυνατές, συγκινητικές, θαυμαστές, συγκλονιστικές στιγμές που έχω ζήσει- μια στιγμή που μάλλον δύσκολα θα ξεχάσω, μια στιγμή πολύ πιο εντυπωσιακή και δυνατή από όλα τα αισθήματα που μου δημιούργησαν όλοι οι πίνακες που είδα εκείνη την ημέρα.

MOTORTOWN

Την Κυριακή που μας πέρασε, πήγα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ( www.theatroneoukosmou.gr ) να δω το Motortown ένα έργο του Simon Stevens. Δεν ήταν η πρώτη μας επιλογή, αλλά κάποιος από την παρέα είχε ακούσει καλά λόγια. Φτάσαμε αρκετά νωρίτερα από την έναρξη της παράστασης, σε έναν πολύ συμπαθητικό χώρο με τρεις σκηνές ( ήμουν ο μονός από την παρέα που δεν είχα ξαναπάει) και με λίγο στριφνό προσωπικό, πράγμα που είναι κρίμα, γιατί χάλαγε λίγο την πρώτη εικόνα.

Το έργο αναφερόταν στην επιστροφή ενός Άγγλου στρατιώτη στην χώρα του, από τον πόλεμο στο Ιράκ, το 2005, και στην προσπάθεια του να ενταχθεί πίσω στον κοινωνικό του περίγυρο, και αυτό βέβαια ήταν κάτι που όλοι μας περιμέναμε, έχοντας ήδη διαβάσει πέντε γραμμές για το έργο.

Για σχεδόν δυο ώρες, είδαμε μια παράσταση πολύ δυνατή, ανατρεπτική, με συγκλονιστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, και ειδικά από τον Γιώργο Γάλλο και την νεαρή ηθοποιό που έπαιζε την 14χρονη Ρωσίδα.

Είναι ένα έργο με πολύ έντονο το στοιχείο της βίας, μέχρι και δολοφονία με βασανιστήρια είδαμε, χωρίς όμως να είναι splatter, κάνοντας πολλούς από τους θεατές να κουνηθούμε στις θέσεις μας τρομαγμένοι.

Δεν πρόκειται να πω κάτι άλλο για την πλοκή. Απλά και μόνο συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα των συντελεστών, και να πω ότι μου έκανε εντύπωση η σπαρτιατική λιτότητα των σκηνικών, που βοηθούσε στο να ξεγυμνωθούν ακόμα περισσότερο οι χαρακτήρες των ηρώων μπροστά στα μάτια μας.

Κλείνοντας, θέλω να κάνω δύο σχόλια ακόμα.

Μου έκανε εντύπωση λοιπόν που ο ηρωας κάποια στιγμή, φρικάρει με όλους αυτούς γύρω του, που για να δικαιολογήσουν αυτόν τον αδικαιολόγητο πόλεμο εξιδανικεύσαν και ηρωοποίησαν όλους αυτούς που βρεθήκαν εκεί σαν πιόνια. Όμως πόσοι από εμάς ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει εκεί κάτω, τι βλέπουν τα ματιά των Αμερικανών και των Άγγλων (χωρίς να δικαιολογεί κανείς τα έργα των εγκεφάλων αυτού του πολέμου)? Μάλλον κανείς από εμάς…..

Πήγαμε στις διαδηλώσεις, μετά τα ψώνια μας, και πριν την μπαρότσαρκα, γιατί ήταν Σάββατο, φωνάξαμε κλείσαμε τους δρόμους….. Και….? Ποιος από εμάς ξέρει τι περνάνε όλοι αυτοί εκεί κάτω, είτε είναι Κούρδοι, είτε Ιρακινοί, είτε Άγγλοι η Αμερικάνοι στρατιώτες? Κανείς…

Και γιατί άλλωστε? Είναι τόσο μακριά….


Μου έκανε όμως εντύπωση και το γεγονός ότι βγαίνοντας από το θέατρο, τα πρόσωπα των περισσοτέρων από τους θεατές, ήταν μαγκωμένα, σφιγμένα ή κατηφή. Γιατί άραγε?, Γιατί μας στεναχώρησε, γιατί μας χάλασε το βράδυ της Κυριακής, γιατί μας ταρακούνησε, ή μήπως γιατί μας έκανε να δούμε λίγο πιο μακριά.. Ελπίζω να ήταν κάτι από τα δυο τελευταία

Ήταν πάντως πρώτη φορά που κανείς μας δεν ήθελε να συζητήσει για την παράσταση που μόλις είχαμε δει. Σίγουρα πάντως μέσα μου, κάτι είχε κουνηθεί γερά.