ΥΣΤΕΡΙΑ, ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ Ή ΑΦΕΛΕΙΑ

Προχθές έμαθα πολλά πράγματα, και εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου.
Πράγματα που δεν τα είχα συνειδητοποιήσει.
Όχι επειδή τα άκουγα πρώτη φορά,
αλλά επειδή έγραφα αυτά που είχα ακούσει.
Τις έβλεπα τις λέξεις. Γραμμένες. Επίθετα, χαρακτηρισμούς.
Κάποια σημάδια στο χαρτί, που τα λένε γράμματα, που αν μπουν στην σωστή σειρά, φτιάχνουν λέξεις, και αυτές προτάσεις, μπορώ να τα καταλάβω τελικά καλύτερα από τους ήχους.
Τους άκουγα για χρόνια αυτούς.
Μάλλον.
Δεν είμαι και σίγουρος.
Μπορεί να είναι απλά και μόνο στο μυαλό μου, επειδή εδώ και ένα μήνα σχεδόν, τους ακούω συνέχεια.
Κάθε μέρα. Κατάμουτρα.

Προχθές διάβασα ένα post σου, 4 φορές.
Την τέταρτη το διάβασα δυνατά.
Μόνος μου.
Άκουσα 4 φορές την λέξη Υστερία
Σταμάτησα και ξανάρχισα το διάβασμα.
Ξανά 4 φορές τη λέξη υστερία.
Όποιος έχει την μύγα....
Την έχω δυστυχώς.
Ήμουν στην δουλειά.
Ήθελα να καταλάβω τι έγινε.
Υστερία!

Μου πήρε κάποιες ώρες.
Άρχισα να γραφώ.
Ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό.
Να διαβάζω παλιά κείμενα που δεν τα είχα ανεβάσει ποτέ. Δυνατά πάντα.
Σταμάταγα.
Γύριζα και διάβαζα το post το δικό σου πάλι.
Δυνατά πάντα.
Η λέξη υστερία με τριγύριζε συνέχεια.
Το αστείο είναι ότι ήμουν απόλυτα ήρεμος
Απορημένος
Πικραμένος
Μπερδεμένος
Έγραφα ώρες.
Σε χαρτί. Καλύτερα σε χαρτί. Για να μην καπνίζω κιόλας.

Άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό, όλες οι αντιδράσεις μου,
όλες οι ερωτήσεις που σου έκανα τόσους μήνες.
Οι ίδιες ερωτήσεις κάθε μέρα. Πολλές φορές και δυο φορές την ημέρα. Και τρεις.

Άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό, και όλα τα συνώνυμα που είχα ακούσει τον τελευταίο καιρό
Εκνευριστικός
Ενοχλητικός
Πεισματάρης
Κακομαθημένος
Σπασαρχίδης

Το μυαλό μου πήγε πάρα πολλά χρόνια πίσω.
Πάνω από 30.
Θυμήθηκα μια λέξη.
Ήταν καραμέλα.
Για πολύ καιρό.
Warum? Warum? Warum?
Ja, aber warum?
Δε σταμάταγα μέχρι να ακούσω αυτό που ήθελα,
ή μέχρι να ακούσω το ανεπανάληπτο Weil die Banane ist rum.
Και τότε θύμωνα.
Αλήθεια, ζει η Frau Christa? Ούτε αυτή θυμάμαι αν με είχε αγκαλιάσει τόσα χρόνια ποτέ…
Το ίδιο γινόταν και πιο μετά, μεγαλώνοντας.
Γιατί;
Γιατί, γιατί, μα γιατί, και η απάντηση ήταν πάντα η ίδια…
Γιατί η μπανάνα είναι στραβή.
Ξανά γιατί;
Γι’αυτό! Τέλος και σταμάτα το τώρα!
Σταμάταγα λυπημένος.
Κανείς δε μου δίνει σημασία.
Πόσες φορές είχα κλειστεί μετά από τέτοια μέσα στην ντουλάπα μου, ή στην μικρή αποθήκη.
Και παρακάλαγα όταν με βρείτε να έχω σκάσει, για να καταλάβετε ότι φταίτε .
Στην ντουλάπα σταμάτησα να μπαίνω.
Όμως δε σταμάτησα ποτέ να ούτε να ρωτάω, ούτε να επιμένω
Μεγαλώνοντας προσπαθούσα να πείσω τους πάντες ότι έχω δίκιο.
Γιατί;
Εγώ θα τον τετραγωνίσω τον κύκλο.
Πάντα σαν παιδί.
Πάντα με πείσμα.
Υστερία το λένε αλήθεια αυτό;
Αν ναι, τότε έχουν δίκιο όλοι.
Ξέρω πια ότι το κάνω, μόνο όταν θέλω κάτι πολύ.
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι θα μου πεις.
Ναι,
αλλά δεν τους έχω βρει…
Τους έχεις ψάξει;
Που;
Θέλω…. Αλήθεια θέλω…
Θέλω πολλές φορές αλλά δεν τους βρίσκω,
ή μάλλον με πιάνει ενθουσιασμός και βιάζομαι, κάνω πάλι σαν παιδί.

Με πιάνει μια αγωνία να τα προλάβω όλα, να μην χάσω ούτε στιγμή.
Μάλλον δεν είναι καλό, η μάλλον δεν είναι σωστός ο τρόπος που τη βγάζω στους γύρω μου.
Γιατί;
Γιατί;
Γιατί;
Μάλλον θα μείνει ακόμα αναπάντητο το ερώτημα,

Μήπως επειδή οι χαρούμενες στιγμές είναι λιγότερες.

Και βιάζομαι. Βιάζομαι να τις κάνω περισσότερες.

Τι είναι αυτό;

Αγωνία; Υστερία; Κακοί τρόποι;

Θα κρατήσω το παιδικός ενθουσιασμός και αφέλεια.