Δυο πράσινες λίμνες και μια τριανταφυλλιά (2ο μέρος)

Εικοσιτέσσερεις ώρες μετά, ένα καλησπέρα.
Ένα άλλο αγόρι, αυτό που διάλεξε την τριανταφυλλιά.
Είναι υστερικό. Προσπαθεί να σταματήσει να είναι.
Ένα καλησπέρα.
Χωρίς απάντηση, από την άλλη μεριά της οθόνης.

Δεν ήθελε τίποτα.
Μόνο να μάθει αν ο μικρός, πονούσε ακόμα...
Και αν ήταν εντάξει η τριανταφυλλιά.
Μόνο αυτό

Ντύθηκε. Ντύθηκε ζεστά, γιατί κρύωνε πολύ, και ας κόντευε καλοκαίρι.
Πήγε στην Πειραιώς. Ψάχνει μέρες τώρα μια καμηλοπάρδαλη.
Μα είναι μεγάλη η Αθήνα.
Και το βράδυ είναι και παγωμένη, και ας έχει τόσα φώτα, τόση φασαρία.
Δυο κάρβουνα, μικρά είναι η αλήθεια, προσπαθούν να βρουν την καμηλοπάρδαλη,
να μείνουν αναμμένα, κι ας είναι μούσκεμα τόση ώρα.

Βρήκε μια μισογκρεμισμένη μάντρα.
Ανέβηκε.
Προσπάθησε να φωνάξει, μπας και ελευθερωθεί.
Μπας και με τις φωνές καταφέρει και ελευθερώσει το αγόρι το άλλο, από τους φύλακες,
μπας και διώξει τα φαντάσματα,
και τους κόλακες μακριά και τους υστερικούς.
Και αν φύγει και εκείνος από τις φωνές του.
Θα βρει το δρόμο για να γυρίσει, γιατί είναι πεισματάρης.
Ήθελε να σκίσει τα πνευμόνια του, από την δύναμη της φωνής,
να τα κάνει να ματώσουν.
Δεν τα κατάφερε. Δεν ακούστηκε τίποτα.
Πήρε να γυρίζει.
Γρήγορα.
Σχεδόν έτρεχε, και ήταν δρόμος πολύς.
Έπρεπε να βιαστεί όμως πριν σβήσουν τα κάρβουνα τελείως.

Έπρεπε να βιαστεί μπας και το άλλο αγόρι, ήταν στην οθόνη,
μπας και είχε πει καλησπέρα.
Δεν είχε πει τίποτα όμως.

Γιατί δεν ακούει κανένα και τίποτα;
Δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θέλει να βλέπει τις δυο πράσινες λίμνες να είναι φουρτουνιασμένες.
Και να βρει την καμηλοπάρδαλη.
Γρήγορα, όσο πιο γρήγορα γίνεται…