Βάλτος

Η αυτοτιμωρία είναι μια πολύ ιδιόρρυθμη λέξη. Τιμωρώ τον εαυτό μου, για κάτι που έχω κάνει, ή που νομίζω ότι έχω κάνει. Σίγουρα δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί με τον οποιοδήποτε τρόπο αυτοτιμωρίας να πάει μπροστά. Μόνο να βαλτώσει.

Και στην περίπτωσή μου δεν έχουμε σίγουρα να κάνουμε με αυτοτιμωρία. Με βάλτο ίσως, μα για άλλους τελείως λόγους. Όχι όμως με αυτοτιμωρία.

Αυτοτιμωρία θα ήταν αν κυνηγούσα να ξορκίσω τα φαντάσματα του παρελθόντος μου. Αυτοτιμωρία θα ήταν αν προσπαθούσα να εξιλεωθώ για πράγματα που έκανα, για καταστάσεις που δημιούργησα, για πληγές που προκάλεσα, και που συνέχισα να τις ξύνω και να τους ρίχνω αλάτι.

Εδώ όμως δε μιλάμε για παρελθόν, αλλά για μια κατάσταση υπαρκτή που κανείς δεν την ξεκίνησε ηθελημένα, αλλά κανείς κιόλας δεν προσπάθησε να την τελειώσει.

Το κάθε ένα από όλα τα μικρά γεγονότα, μπορεί να είναι από μόνο του τελείως ανούσιο και ανάξιο λόγου ίσως, όμως το κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα, προξενεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, πάντα διαφορετικές στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, με μοναδικό αποτέλεσμα να οδηγεί κανείς την σκέψη του εκεί που ο ίδιος θέλει, συνεπικουρούμενος από τις "σοφές" γνώμες ανθρώπων που δεν έζησαν τις καταστάσεις τις ίδιες, που διασκεδάζουν από αυτά τα παιχνίδια, που ξέρουν τον ένα από τους δύο, ή ακόμη και στην περίπτωση που ξέρουν και τους δύο, επ'ουδενί δεν ξέρουν τι γίνεται μέσα στα μυαλά τους.

Άρα δεν νομίζω ότι μιλάμε για κανενός είδους αυτοτιμωρίας, ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά.

Μιλάμε για ανθρώπους, που ψάχνουν απαντήσεις, μιλάμε για ανθρώπους που έχουν συναισθήματα, για ανθρώπους που δεν φοβούνται να πονέσουν, που κοιτάνε μπροστά χωρίς να διαγράφουν το πίσω, για ανθρώπους που δεν φοβούνται να απογυμνώσουν την ψυχή τους, και που όταν το κάνουν δε το μετανιώνουν, που δεν φοβούνται να δώσουν και να δείξουν ό,τι κρύβουν μέσα τους, όπως κι αν λέγεται αυτό.

Σίγουρα δεν είναι όμως αυτοτιμωρία. Αυτοκαταστροφή μπορεί, αυτοτιμωρία όχι.

Μπορώ να σου πω πολλά πράγματα ακόμα που δεν είναι αυτοτιμωρία, και άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα που είναι.

Όμως για μένα δεν είναι εκεί το θέμα.

Το θέμα είναι να στο να μπορείς να επικοινωνείς με τους ανθρώπους, να ζητάς αυτό που θέλεις, όπως ακριβώς το θέλεις, έχοντας ανθρώπους ζωντανούς, χειροπιαστούς. Να μην είσαι ταμπουρωμένος πίσω από την ασφάλεια μια οθόνης, την ασφάλεια ενός avatar. Να το ζητάς εσύ για σένα τον ίδιο, και να ξέρεις γιατί το ζητάς.

Βάλτος μπορεί και να είναι, αυτοτιμωρία όμως όχι.

Στον βάλτο όμως να ξέρεις, δε μπαίνει κανείς με την θέλησή του, αν δεν υπάρχει λόγος. Στο βάλτο θα βρεθείς μόνο αν κάποιος σε πετάξει, ή αν δεις κάποιον άλλον να είναι μέσα και σου φωνάζει ότι πνίγεται και αποφασίσεις εσύ να μπεις, για τους δικούς λόγους.

Μόλις βάλεις το ένα σου πόδι στον βάλτο, και νιώσεις την στέρεη γη να χάνεται, το στεγνό χώμα να εξαφανίζεται, τότε είναι που θα πρέπει να σκεφτείς αν θα μπεις πιο μέσα ή αν θα βγεις και θα γυρίσεις την πλάτη σου. Αν νοιάζεσαι για αυτόν που φώναζε, θα προσπαθήσεις να τον τραβήξεις μαζί σου έξω, ακόμα και αν εκείνος λέει σταμάτα να ασχολείσαι με το αν υφίσταμαι ή δεν υφίσταμαι.
Είναι κάτι που είναι πέρα από κάθε λογική και πέρα από κάθε συναίσθημα.

ΥΓ. Χρόνια σου πολλά μικρέ
Βγαίνοντας από την αυλή σου, κοίτα την μάντρα δεξιά σου.
Και να ξέρεις, πως ό,τι προκαλείς, στο τέλος της μέρας σίγουρα δεν είναι μόνο δικό σου, ειδικά αν το έχεις μοιραστεί.