Πολύ καιρό τώρα προσπαθώ να καταλάβω με ποιον έχω να κάνω, ίσως γιατί μου αρέσει αυτή η διαδικασία όλη, ίσως γιατί μέσα από αυτό μαθαίνω τον εαυτό μου, κάθε μέρα λίγο και περισσότερο, ίσως για χίλιους δυο άλλους λόγους.
Τις τελευταίες βδομάδες προσπαθώ να μάθω ποιον έχω απέναντι μου, μέσα από δυο blogs, αλλά δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να προσπαθείς να φτιάξεις ένα παζλ, με τόσο πολλά ανακατεμένα κομματάκια, και χωρίς καν να έχεις μπροστά σου την εικόνα που πρέπει να σου φανερωθεί στο τέλος. Και έχεις μπροστά σου κομμάτια με εικόνες ζωντανές, με ήχους να παίζουν στο βάθος, αλλά όλα θαμπά και αόριστα.
Μέρες τώρα τα διαβάζω και δυο, και όλα τα σχόλια, ευλαβικά, γιατί αισθάνομαι πως μπαίνω “ακάλεστος” κατά μια έννοια στην ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρω τίποτα εκτός από το όνομα του και την εικόνα του, και στην ζωή ενός ανθρώπου, που μοιράστηκε κάποιες από τις στιγμές της αγωνίας του μαζί μου, και από εκείνη την στιγμή που το έκανε, πάνε πολλοί μήνες τώρα, αισθάνθηκα περίεργα.
Να ξέρεις ότι όλα αρχίζουν και όλα καταλήγουν κάπου, μπορεί να μη ξέρω για ποιο λόγο γίνονται, να μην ξέρει κανείς για ποιον λόγο γίνονται, πάντως σίγουρα έχουν αρχή και τέλος. Και ένα κύκλος μπορεί σαφώς να βάζει κάποιον σε μια διαρκή τροχιά, όμως αρκεί μια στιγμή μόνο, για να εκτροχιαστεί κανείς και να σταματήσει να είναι εγκλωβισμένος.
Να τον αλλάξεις τον εαυτό σου, το μπορείς, το χρωστάς σε σένα τον ίδιο πάνω από όλα.
Πρέπει να το θελήσεις κιόλας, να το πιστέψεις, και να αφήσεις και αυτούς που θέλουν να προσπαθήσουν, να το δοκιμάσουν.
Όλα αυτά που λέω, μπορεί να ακούγονται πολύ ουτοπιστικά, όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις.
Τι θες και μπλέκεσαι θα μου πουν όλοι οι σώφρονες φίλοι μου. Τι να κάνω όμως; Βρέθηκες στο δρόμο μου, και μου έδωσες την εντύπωση ότι κρέμεσαι στο κενό και κρατιέσαι με το ένα χέρι.
Τι εναλλακτικές είχα;
Τρεις.
Να προσπεράσω,
να σε σπρώξω να τελειώνεις μια ώρα αρχίτερα,
και να δοκιμάσω να σε τραβήξω.
Το τρίτο διαλέγω, είτε αυτό λέγεται μια βόλτα, είτε δυο εισιτήρια για μια συναυλία, είτε με το να γκρινιάζω κάθε μέρα, είτε ό,τι άλλο είναι που περνάει από το χέρι μου.
Όταν κάποτε ήμουν στην ίδια με σένα θέση, ο άνθρωπος που περίμενα να με τραβήξει δε το έκανε, αντίθετα με κλωτσούσε πιο δυνατά, κάθε μέρα, να πάω μια αρχιτερα, και γω σαν χαζός δεν άφηνα κανέναν άλλο να με τραβήξει. Χρόνια μετά αισθάνομαι πολύ τυχερός που υπήρχαν κάποιοι πεισματάρηδες που επέμειναν παρά τις διαμαρτυρίες τις δικές μου.
Τις τελευταίες βδομάδες προσπαθώ να μάθω ποιον έχω απέναντι μου, μέσα από δυο blogs, αλλά δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να προσπαθείς να φτιάξεις ένα παζλ, με τόσο πολλά ανακατεμένα κομματάκια, και χωρίς καν να έχεις μπροστά σου την εικόνα που πρέπει να σου φανερωθεί στο τέλος. Και έχεις μπροστά σου κομμάτια με εικόνες ζωντανές, με ήχους να παίζουν στο βάθος, αλλά όλα θαμπά και αόριστα.
Μέρες τώρα τα διαβάζω και δυο, και όλα τα σχόλια, ευλαβικά, γιατί αισθάνομαι πως μπαίνω “ακάλεστος” κατά μια έννοια στην ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρω τίποτα εκτός από το όνομα του και την εικόνα του, και στην ζωή ενός ανθρώπου, που μοιράστηκε κάποιες από τις στιγμές της αγωνίας του μαζί μου, και από εκείνη την στιγμή που το έκανε, πάνε πολλοί μήνες τώρα, αισθάνθηκα περίεργα.
Να ξέρεις ότι όλα αρχίζουν και όλα καταλήγουν κάπου, μπορεί να μη ξέρω για ποιο λόγο γίνονται, να μην ξέρει κανείς για ποιον λόγο γίνονται, πάντως σίγουρα έχουν αρχή και τέλος. Και ένα κύκλος μπορεί σαφώς να βάζει κάποιον σε μια διαρκή τροχιά, όμως αρκεί μια στιγμή μόνο, για να εκτροχιαστεί κανείς και να σταματήσει να είναι εγκλωβισμένος.
Να τον αλλάξεις τον εαυτό σου, το μπορείς, το χρωστάς σε σένα τον ίδιο πάνω από όλα.
Πρέπει να το θελήσεις κιόλας, να το πιστέψεις, και να αφήσεις και αυτούς που θέλουν να προσπαθήσουν, να το δοκιμάσουν.
Όλα αυτά που λέω, μπορεί να ακούγονται πολύ ουτοπιστικά, όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις.
Τι θες και μπλέκεσαι θα μου πουν όλοι οι σώφρονες φίλοι μου. Τι να κάνω όμως; Βρέθηκες στο δρόμο μου, και μου έδωσες την εντύπωση ότι κρέμεσαι στο κενό και κρατιέσαι με το ένα χέρι.
Τι εναλλακτικές είχα;
Τρεις.
Να προσπεράσω,
να σε σπρώξω να τελειώνεις μια ώρα αρχίτερα,
και να δοκιμάσω να σε τραβήξω.
Το τρίτο διαλέγω, είτε αυτό λέγεται μια βόλτα, είτε δυο εισιτήρια για μια συναυλία, είτε με το να γκρινιάζω κάθε μέρα, είτε ό,τι άλλο είναι που περνάει από το χέρι μου.
Όταν κάποτε ήμουν στην ίδια με σένα θέση, ο άνθρωπος που περίμενα να με τραβήξει δε το έκανε, αντίθετα με κλωτσούσε πιο δυνατά, κάθε μέρα, να πάω μια αρχιτερα, και γω σαν χαζός δεν άφηνα κανέναν άλλο να με τραβήξει. Χρόνια μετά αισθάνομαι πολύ τυχερός που υπήρχαν κάποιοι πεισματάρηδες που επέμειναν παρά τις διαμαρτυρίες τις δικές μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου