Πρώτα μικρή κ’ έπειτα μεγάλη
Ανεβαίνει στην κορυφή του πύργου
Και πιάνει τα σύννεφα και τα συνθλίβει επί του στήθους της
Ίσως ποτέ να μην υπήρξε μεγαλείτερος καϋμός απ’ τον δικό της
Ίσως ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο πεπυρακτωμένοι στην επιφάνεια ενός προσώπου
Ίσως ποτέ δεν εξετέθη στην κατανόησι ανθρώπου έκθεσις πιο εκτεταμένη
Έκθεσις πιο ποικίλη πιο περιεκτική από την ιστορία που λεν τα νέφη αυτής της εξομολογήσεως
Εδώ κ’ εκεί τα κόβουν λαιμητόμοι
Θερμές σταγόνες πέφτουνε στην γη
Ο γήλοφος που σχηματίσθηκε στο κυριώτερο σημείο της πτώσεως
Φουσκώνει και ανεβαίνει ακόμη
Κανείς δασμός δεν είναι βαρύτερος από μια τέτοια σταγόνα
Κανένα διαμάντι πιο βαρύ
Κανείς μνηστήρ πιο πλήρης πάθους
Στιλπνά τα κράσπεδα του λόφου και γυαλίζουνε στον ήλιο
Στην κορυφή του περιμένει μια λεκάνη
Είναι γιομάτη ως επάνω
Κι απ’ τα νερά της αναδύεται μια πολύ μικρή παιδίσκη ωραιoτάτη.
Ελπίδα μας αυριανή.
(Από την ΕΝΔΟΧΩΡΑ
του Ανδρέα Εμπειρίκου)
4 σχόλια:
ποπο, ΄μου κάθησε λίγο βαρύ όλο αυτό μετά την γιουροβίζιον. θα το ξαναδιαβάσω πιο προσεκτικά. κόλλησα λίγο σε ορισμένους στίχους, ειδικά εκεί με την εξομολόγηση. είναι το ευαίσθητο σημείο μου! καλημέρα! (πλέον)
Ίσως ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο πεπυρακτωμένοι στην επιφάνεια ενός προσώπου
είναι μερικοί ψίθυροι, φωτιά, ειδικά στην φάση της απομυθοποίησης, φωτιά και λάβρα μαζί. καλή μέρα!
@ tovene592 & @ b|a|s|n\i/a
"Κι απ’ τα νερά της αναδύεται μια πολύ μικρή παιδίσκη ωραιoτάτη.
Ελπίδα μας αυριανή."
αυτη η αυριανη ελπιδα ....... για το σημερα δεν υπαρχει ελπιδα......?
Δημοσίευση σχολίου