Δυο πράσινες λίμνες και μια τριανταφυλλιά

Στις 10 και τέταρτο, στην γέφυρα.
Εντάξει. Όχι εκεί όμως. Πιο πάνω. Στη γωνία.

Φτάνει πρώτο.
Περιμένει. Χαϊδεύει ξένα φυτά.

Δυο πράσινες λίμνες, φουσκωμένες, σαν μετά από καταιγίδα, έτοιμες να ξεχειλίσουν.
Δυο χείλια να τρέμουν.
Δυο γροθιές σφιγμένες, σαν να θέλει να τις ματώσει μόνος, με τα ίδια του τα νύχια.

Ένα αγόρι. Αλλιώτικο. Διαφορετικό. Ξεχωριστό. Αλλόκοτο;
250 υστερικοί. Τους 245, τους διάλεξε. Τους 5 τους βρήκε.
10 κόλακες.
Δυο φαντάσματα που στοιχειώνουν μέρες και νύχτες, χρόνια τώρα....
Ένας καινούριος υστερικός.
Δυο φύλακες. Σκληροί μα θα τους λείψει σαν ελευθερωθεί...., και θα του λείπουν σαν φύγει.
Ένα δωμάτιο φυλακή.
Ερμητικά κλειστό, μέχρι κι οι χαραμάδες.
Μα έχει ένα μπαλκόνι, με ζωή, κι ας μην βλέπει κανείς τον έξω κόσμο από κει.
Μια οθόνη για επικοινωνία, " πλασματική ".
Μπύρες. Τσιγάρα.
Σαρκασμός - άμυνα
Λόγια πικρά πολλές φορές - και αυτά άμυνα
Λίγοι, πόσο λίγοι δεν ξέρω, σίγουρα ξέρω για τον καινούριο υστερικό,
να προσπαθούν με νύχια και με δόντια, να ανοίξουν μια τρύπα να μπει φως στη φυλακή,
και να την μεγαλώσουν την τρύπα μετά, να βγει το αγόρι.
Το αγόρι φοβάται.
Τι...;
Κανείς δεν ξέρει.
Όλα τα παραπάνω...

Μια τριανταφυλλιά από την Αθηνάς, άλλαξε χώμα χθες βράδι.
Πήγε σε ένα μπαλκόνι, που σίγουρα θα περνάει πιο καλά.
Όταν την διάλεξα, ήξερα σε τι χέρια την εμπιστευόμουν.
Μην ξεχνάς να την χαϊδεύεις και για λογαριασμό μου.