MOTORTOWN

Την Κυριακή που μας πέρασε, πήγα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ( www.theatroneoukosmou.gr ) να δω το Motortown ένα έργο του Simon Stevens. Δεν ήταν η πρώτη μας επιλογή, αλλά κάποιος από την παρέα είχε ακούσει καλά λόγια. Φτάσαμε αρκετά νωρίτερα από την έναρξη της παράστασης, σε έναν πολύ συμπαθητικό χώρο με τρεις σκηνές ( ήμουν ο μονός από την παρέα που δεν είχα ξαναπάει) και με λίγο στριφνό προσωπικό, πράγμα που είναι κρίμα, γιατί χάλαγε λίγο την πρώτη εικόνα.

Το έργο αναφερόταν στην επιστροφή ενός Άγγλου στρατιώτη στην χώρα του, από τον πόλεμο στο Ιράκ, το 2005, και στην προσπάθεια του να ενταχθεί πίσω στον κοινωνικό του περίγυρο, και αυτό βέβαια ήταν κάτι που όλοι μας περιμέναμε, έχοντας ήδη διαβάσει πέντε γραμμές για το έργο.

Για σχεδόν δυο ώρες, είδαμε μια παράσταση πολύ δυνατή, ανατρεπτική, με συγκλονιστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, και ειδικά από τον Γιώργο Γάλλο και την νεαρή ηθοποιό που έπαιζε την 14χρονη Ρωσίδα.

Είναι ένα έργο με πολύ έντονο το στοιχείο της βίας, μέχρι και δολοφονία με βασανιστήρια είδαμε, χωρίς όμως να είναι splatter, κάνοντας πολλούς από τους θεατές να κουνηθούμε στις θέσεις μας τρομαγμένοι.

Δεν πρόκειται να πω κάτι άλλο για την πλοκή. Απλά και μόνο συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα των συντελεστών, και να πω ότι μου έκανε εντύπωση η σπαρτιατική λιτότητα των σκηνικών, που βοηθούσε στο να ξεγυμνωθούν ακόμα περισσότερο οι χαρακτήρες των ηρώων μπροστά στα μάτια μας.

Κλείνοντας, θέλω να κάνω δύο σχόλια ακόμα.

Μου έκανε εντύπωση λοιπόν που ο ηρωας κάποια στιγμή, φρικάρει με όλους αυτούς γύρω του, που για να δικαιολογήσουν αυτόν τον αδικαιολόγητο πόλεμο εξιδανικεύσαν και ηρωοποίησαν όλους αυτούς που βρεθήκαν εκεί σαν πιόνια. Όμως πόσοι από εμάς ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει εκεί κάτω, τι βλέπουν τα ματιά των Αμερικανών και των Άγγλων (χωρίς να δικαιολογεί κανείς τα έργα των εγκεφάλων αυτού του πολέμου)? Μάλλον κανείς από εμάς…..

Πήγαμε στις διαδηλώσεις, μετά τα ψώνια μας, και πριν την μπαρότσαρκα, γιατί ήταν Σάββατο, φωνάξαμε κλείσαμε τους δρόμους….. Και….? Ποιος από εμάς ξέρει τι περνάνε όλοι αυτοί εκεί κάτω, είτε είναι Κούρδοι, είτε Ιρακινοί, είτε Άγγλοι η Αμερικάνοι στρατιώτες? Κανείς…

Και γιατί άλλωστε? Είναι τόσο μακριά….


Μου έκανε όμως εντύπωση και το γεγονός ότι βγαίνοντας από το θέατρο, τα πρόσωπα των περισσοτέρων από τους θεατές, ήταν μαγκωμένα, σφιγμένα ή κατηφή. Γιατί άραγε?, Γιατί μας στεναχώρησε, γιατί μας χάλασε το βράδυ της Κυριακής, γιατί μας ταρακούνησε, ή μήπως γιατί μας έκανε να δούμε λίγο πιο μακριά.. Ελπίζω να ήταν κάτι από τα δυο τελευταία

Ήταν πάντως πρώτη φορά που κανείς μας δεν ήθελε να συζητήσει για την παράσταση που μόλις είχαμε δει. Σίγουρα πάντως μέσα μου, κάτι είχε κουνηθεί γερά.