Είναι μεγάλες οι ώρες την νύχτα, και ειδικά όταν σε βασανίζουν σκέψεις,
προβλήματα χωρίς λύση, αγωνίες δικές σου μεγάλες, που δεν έχεις με ποιον να τις συζητήσεις, γιατί το πιο πιθανό είναι να τις θεωρήσουν ανόητες και παιδιάστικες. Πρέπει να κόντευε μεσάνυχτα όταν έφυγα από το γραφείο προχθές. Έφτασα μέχρι το αυτοκίνητο, ήμουν ήδη χάλια. Με είχε τσακίσει η κουβέντα μας. Αισθανόμουν περίεργα ηλίθιος που πέντε μήνες τώρα, άλλα καταλάβαινα εγώ, και άλλα εσύ.
Δεν μπήκα στο αυτοκίνητο. Ο αέρας ήταν παγωμένος. Περπάτησα μια ώρα μέχρι το σπίτι μπας και καταφέρω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Τίποτα ομως. Το μυαλό μου έμενε άδειο, ή στριφογύριζε στις κουβέντες που κάναμε. Ο θεός να τις κάνει κουβέντες βέβαια. Το msn κουβέντες.... Αν είναι δυνατόν. Όταν δεν κοιτάς στα ματιά δεν είναι κουβέντες. Πόσο θα προτιμούσα να σε κοιτώ αντί να σου γραφώ, κι ας μην έβγαινε ούτε μια λέξη από τα χείλια.
Μπήκα στο σπίτι, γδύθηκα και ξάπλωσα. Το ήξερα ότι οι ώρες θα ήταν μεγάλες και ατέλειωτες. Στριφογύριζα δε ξέρω για πόσο... Μέτραγα προβατάκια που πηδούσαν φράχτες και έχανα το μέτρημα, γιατί ξαφνικά σε έβλεπα να πηδάς και συ τους φράχτες γελώντας, κοροϊδεύοντας με κατάμουτρα.
Σηκώθηκα, και είπα να βάλω σε τάξη τα βιβλία μου. Να ξεχωρίσω αυτά που ήθελα να ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή.
Μέσα στις στοίβες βρήκα τον Μικρό Πρίγκιπα. Πρέπει να είχαν περάσει τουλάχιστον 25 χρόνια από τότε που τον είχα διαβάσει. Τότε θα πρέπει να μου είχε φανεί χαζό (διάβαζα ήδη πιο "μεγαλίστικα βιβλία")... Τώρα δε το θυμόμουν καν. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν ένα τριαντάφυλλο, μια γυάλα, και ένα μικρό αγόρι.
Ας το διαβάσω σκέφτηκα. Μικρό παραμύθι είναι, θα με πάρει ο ύπνος. Θα σε βγάλω από τη σκέψη μου... και διάβαζα... και έφτασα στη σελίδα 68...
"Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.
-Καλημέρα, είπε η αλεπού.
-Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είδε τίποτα.
-Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά...
-Ποια είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη...
-Έλα να παίξεις μαζί μου, της προτείνε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε με έχουν ημερώσει.
-Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:
-Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Εσύ δεν είσαι από εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;
-Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;
-Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Είναι κάτι που παραμεληθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει "να δημιουργείς δεσμούς...".
-Να δημιουργείς δεσμούς;
-Βεβαία, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε έχω ανάγκη. Μήτε και συ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως εσύ με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο...
-Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πριγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι... νομίζω πως με ημέρωσε...
-Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη γη τόσα περίεργα πράγματα...
-Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:
-Πάνω σε άλλο πλανήτη
-Έχει κυνηγούς σε αυτόν τον πλανήτη;
-Όχι.
-Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;
-Όχι
Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:
-Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι'αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους. Τα άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω από τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω από την φωλιά μου, σαν μια μουσική.Κι ύστερα κοίτα!Βλεπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα με έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μου αρέσει να ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχια...
Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.
-Σε παρακαλώ... ημέρωσε με του είπε!
-Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν με παίρνει ο καιρός. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.
-Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που ημερώνει, είπε η αλεπού άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, ημέρωσε με!
-Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι'συ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά κάθε μέρα, μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά...
Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας."
προβλήματα χωρίς λύση, αγωνίες δικές σου μεγάλες, που δεν έχεις με ποιον να τις συζητήσεις, γιατί το πιο πιθανό είναι να τις θεωρήσουν ανόητες και παιδιάστικες. Πρέπει να κόντευε μεσάνυχτα όταν έφυγα από το γραφείο προχθές. Έφτασα μέχρι το αυτοκίνητο, ήμουν ήδη χάλια. Με είχε τσακίσει η κουβέντα μας. Αισθανόμουν περίεργα ηλίθιος που πέντε μήνες τώρα, άλλα καταλάβαινα εγώ, και άλλα εσύ.
Δεν μπήκα στο αυτοκίνητο. Ο αέρας ήταν παγωμένος. Περπάτησα μια ώρα μέχρι το σπίτι μπας και καταφέρω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Τίποτα ομως. Το μυαλό μου έμενε άδειο, ή στριφογύριζε στις κουβέντες που κάναμε. Ο θεός να τις κάνει κουβέντες βέβαια. Το msn κουβέντες.... Αν είναι δυνατόν. Όταν δεν κοιτάς στα ματιά δεν είναι κουβέντες. Πόσο θα προτιμούσα να σε κοιτώ αντί να σου γραφώ, κι ας μην έβγαινε ούτε μια λέξη από τα χείλια.
Μπήκα στο σπίτι, γδύθηκα και ξάπλωσα. Το ήξερα ότι οι ώρες θα ήταν μεγάλες και ατέλειωτες. Στριφογύριζα δε ξέρω για πόσο... Μέτραγα προβατάκια που πηδούσαν φράχτες και έχανα το μέτρημα, γιατί ξαφνικά σε έβλεπα να πηδάς και συ τους φράχτες γελώντας, κοροϊδεύοντας με κατάμουτρα.
Σηκώθηκα, και είπα να βάλω σε τάξη τα βιβλία μου. Να ξεχωρίσω αυτά που ήθελα να ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή.
Μέσα στις στοίβες βρήκα τον Μικρό Πρίγκιπα. Πρέπει να είχαν περάσει τουλάχιστον 25 χρόνια από τότε που τον είχα διαβάσει. Τότε θα πρέπει να μου είχε φανεί χαζό (διάβαζα ήδη πιο "μεγαλίστικα βιβλία")... Τώρα δε το θυμόμουν καν. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν ένα τριαντάφυλλο, μια γυάλα, και ένα μικρό αγόρι.
Ας το διαβάσω σκέφτηκα. Μικρό παραμύθι είναι, θα με πάρει ο ύπνος. Θα σε βγάλω από τη σκέψη μου... και διάβαζα... και έφτασα στη σελίδα 68...
"Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.
-Καλημέρα, είπε η αλεπού.
-Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είδε τίποτα.
-Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά...
-Ποια είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη...
-Έλα να παίξεις μαζί μου, της προτείνε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε με έχουν ημερώσει.
-Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:
-Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Εσύ δεν είσαι από εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;
-Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;
-Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Είναι κάτι που παραμεληθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει "να δημιουργείς δεσμούς...".
-Να δημιουργείς δεσμούς;
-Βεβαία, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε έχω ανάγκη. Μήτε και συ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως εσύ με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο...
-Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πριγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι... νομίζω πως με ημέρωσε...
-Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη γη τόσα περίεργα πράγματα...
-Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:
-Πάνω σε άλλο πλανήτη
-Έχει κυνηγούς σε αυτόν τον πλανήτη;
-Όχι.
-Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;
-Όχι
Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:
-Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι'αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους. Τα άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω από τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω από την φωλιά μου, σαν μια μουσική.Κι ύστερα κοίτα!Βλεπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα με έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μου αρέσει να ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχια...
Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.
-Σε παρακαλώ... ημέρωσε με του είπε!
-Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν με παίρνει ο καιρός. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.
-Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που ημερώνει, είπε η αλεπού άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, ημέρωσε με!
-Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι'συ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά κάθε μέρα, μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά...
Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας."
Σταμάτησα και σκεφτόμουν. Ποιος είναι ο πρίγκιπας, ποιος η αλέπου. Άσε με να σε ημερώσω... Άσε να έχω κάτι να μου θυμίζει το στάρι... Άσε με να έρθω πιο κοντά σου... Μη φοβάσαι... Θέλεις να γίνουμε φίλοι..; Να ημερώσουμε ο ένας τον άλλο..; Μη με φοβάσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου