Ο Μικρός Πρίγκιπας (μέρος 1ο)

Είναι μεγάλες οι ώρες την νύχτα, και ειδικά όταν σε βασανίζουν σκέψεις,
προβλήματα χωρίς λύση, αγωνίες δικές σου μεγάλες, που δεν έχεις με ποιον να τις συζητήσεις, γιατί το πιο πιθανό είναι να τις θεωρήσουν ανόητες και παιδιάστικες. Πρέπει να κόντευε μεσάνυχτα όταν έφυγα από το γραφείο προχθές. Έφτασα μέχρι το αυτοκίνητο, ήμουν ήδη χάλια. Με είχε τσακίσει η κουβέντα μας. Αισθανόμουν περίεργα ηλίθιος που πέντε μήνες τώρα, άλλα καταλάβαινα εγώ, και άλλα εσύ.

Δεν μπήκα στο αυτοκίνητο. Ο αέρας ήταν παγωμένος. Περπάτησα μια ώρα μέχρι το σπίτι μπας και καταφέρω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Τίποτα ομως. Το μυαλό μου έμενε άδειο, ή στριφογύριζε στις κουβέντες που κάναμε. Ο θεός να τις κάνει κουβέντες βέβαια. Το msn κουβέντες.... Αν είναι δυνατόν. Όταν δεν κοιτάς στα ματιά δεν είναι κουβέντες. Πόσο θα προτιμούσα να σε κοιτώ αντί να σου γραφώ, κι ας μην έβγαινε ούτε μια λέξη από τα χείλια.

Μπήκα στο σπίτι, γδύθηκα και ξάπλωσα. Το ήξερα ότι οι ώρες θα ήταν μεγάλες και ατέλειωτες. Στριφογύριζα δε ξέρω για πόσο... Μέτραγα προβατάκια που πηδούσαν φράχτες και έχανα το μέτρημα, γιατί ξαφνικά σε έβλεπα να πηδάς και συ τους φράχτες γελώντας, κοροϊδεύοντας με κατάμουτρα.

Σηκώθηκα, και είπα να βάλω σε τάξη τα βιβλία μου. Να ξεχωρίσω αυτά που ήθελα να ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή.

Μέσα στις στοίβες βρήκα τον Μικρό Πρίγκιπα. Πρέπει να είχαν περάσει τουλάχιστον 25 χρόνια από τότε που τον είχα διαβάσει. Τότε θα πρέπει να μου είχε φανεί χαζό (διάβαζα ήδη πιο "μεγαλίστικα βιβλία")... Τώρα δε το θυμόμουν καν. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν ένα τριαντάφυλλο, μια γυάλα, και ένα μικρό αγόρι.

Ας το διαβάσω σκέφτηκα. Μικρό παραμύθι είναι, θα με πάρει ο ύπνος. Θα σε βγάλω από τη σκέψη μου... και διάβαζα... και έφτασα στη σελίδα 68...

"Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.
-Καλημέρα, είπε η αλεπού.
-Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είδε τίποτα.
-Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά...
-Ποια είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη...
-Έλα να παίξεις μαζί μου, της προτείνε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε με έχουν ημερώσει.
-Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:
-Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Εσύ δεν είσαι από εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;
-Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;
-Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει "ημερώσει;"
-Είναι κάτι που παραμεληθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει "να δημιουργείς δεσμούς...".
-Να δημιουργείς δεσμούς;
-Βεβαία, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε έχω ανάγκη. Μήτε και συ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως εσύ με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο...
-Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πριγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι... νομίζω πως με ημέρωσε...
-Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη γη τόσα περίεργα πράγματα...
-Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:
-Πάνω σε άλλο πλανήτη
-Έχει κυνηγούς σε αυτόν τον πλανήτη;
-Όχι.
-Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;
-Όχι
Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:
-Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι'αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους. Τα άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω από τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω από την φωλιά μου, σαν μια μουσική.Κι ύστερα κοίτα!Βλεπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα με έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μου αρέσει να ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχια...
Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.
-Σε παρακαλώ... ημέρωσε με του είπε!
-Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν με παίρνει ο καιρός. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.
-Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που ημερώνει, είπε η αλεπού άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, ημέρωσε με!
-Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι'συ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά κάθε μέρα, μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά...
Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας."

Σταμάτησα και σκεφτόμουν. Ποιος είναι ο πρίγκιπας, ποιος η αλέπου. Άσε με να σε ημερώσω... Άσε να έχω κάτι να μου θυμίζει το στάρι... Άσε με να έρθω πιο κοντά σου... Μη φοβάσαι... Θέλεις να γίνουμε φίλοι..; Να ημερώσουμε ο ένας τον άλλο..; Μη με φοβάσαι...

He dies slowly

He dies slowly,
who does not travel,
who does not read,
who does not listen to music,
who does not find grace in himself.

He dies slowly
who destroys his self-esteem,
who does not let others help him.

He dies slowly
who transforms himself into a slave of habit,
repeating every day the same course,
who does not change mark,
does not dare to change the colour of his clothes
or does not talk with persons he does not know.

He dies slowly,
who avoids passion and its trurmoil of emotions,
just those that bring bright to the eyes
and restore destroyed hearts.

He dies slowly,
who does not turn the page
when he is unhappy with his work, or his love,
who does not risk the certain or the uncertain
to go beyond a dream,
who does not afford, even once in his life,
fleeing from sensible advice.
Live today!
Risk today!
Do it today!
Don’t let yourself die slowly!
Don`t prevent yourself from being happy!

Pablo Neruda

Κάθε φορά που το διαβάζω, σκέφτομαι να στο στείλω. Ξέρω όμως ότι θα θυμώσεις και θα μου πεις να σε αφήσω στην ησυχία σου. Γιατί το κάνεις αυτό το πράγμα στον εαυτό σου? Ζήσε την ζωή σου. Είναι δική σου. Είσαι μόνο 26 χρονών. Αφήσου σε αυτά που αισθάνεσαι. Μη κλείνεσαι μέσα σου. Γέλα. Το ξέρεις πως όταν γελάς λάμπει ο κόσμος όλος από το γέλιο σου? Μάλλον όχι. Κι ας σου το λένε όλοι. Μη φοβάσαι τους ανθρώπους που σε αγαπάνε. Αγάπησε τους. Αγάπησε τον εαυτό σου. Αγάπησε τη ζωή που ανοίγεται μπροστά σου. Μη διώχνεις ότι βρεθεί μπροστά σου. Ζήσε τις στιγμές που σου προσφέρονται απλόχερα. Μη κλείνεσαι αγόρι μου στο καβούκι σου. Κάποτε με ρώτησες αν μπορώ να ερωτευθώ από το internet. Σου είχα πει όχι. Σου είχα πει ψέματα. Μπορώ. Και όταν σε γνώρισα από κοντά, μπόρεσα ακόμα περισσότερο. Και δεν φοβήθηκα να στο δείξω ούτε για μια στιγμή. Κι ας ήξερα ότι θα έτρωγα τα μούτρα μου.

Και όλα αυτά τα λέω και ξέρω ότι δε θα τα διαβάσεις ποτέ, τα λέω όμως για να τα πιστέψω και εγώ ο ίδιος. Να πατήσω στα πόδια μου, να γυρίσω πια το κεφάλι μου μπροστά, και να προχωρήσω, ακόμα και μόνος μου. Πόσες φορές να σου απλώσω το χέρι ακόμα? Αφού εσύ ο ίδιος δε θέλεις να σηκωθείς, πρέπει να το καταλάβω και να προχωρήσω μονός. Και να ξέρεις πως όταν γελάσεις θα δω τη λάμψη από το γέλιο σου, και θα το ακούσω κιόλας, όσο μακριά και αν είμαι, και θα γυρίσω να σου χαμογελάσω.

Όμως πρέπει μέσα μου βαθιά να το καταλάβω πως πρέπει να φύγω από αυτόν τον αργό θάνατο, να γυρίσω σελίδα, να ζήσω τα όνειρα μου, να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω μακριά.

ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Φαύλος Κύκλος, Πολιτισμός, Εκβιαστής, Ροζ, Θεσσαλονίκη, Κομιστής, Δικηγόρος, Αυτόχειρας, Ανακριτής, DVD, Ερωτηματικά, Σύστημα, Ραντεβού, Ομολογιακό Δάνειο, Απαντήσεις, Sex, Τράπεζες, Δημοσιογράφος, Κύκλωμα, Κολωνάκι, Αποχαρακτηρισμός, Κλειδαρότρυπα, Μίζα, Θύμα, Μοντάζ, Βυζαντινό, Κοινωνία, Εμπλεκόμενος, Αυτοκτονία, Πληροφοριοδότης, Θύτης, Συμβασιούχοι, Φωτογραφίες, 35χρονη, Εκδότης, Χορός Εκατομμυρίων, Σκηνοθέτης, Διάψευση, Ανέμη, Αθώος, Εφημερίδες, Μυστήριο, Κενά στην Υπόθεση, Ένοχος, Βουλευτής, Κρυφή Κάμερα, Εφοπλιστής, Πρώτο Θέμα, Έρευνα, Συνεργάτης, Συνάντηση, Λογαριασμός, Διαπλοκή, Πληροφορίες, Mega, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Φαύλος Κύκλος.

Frozen

You only see what your eyes want to see
how can life be what you want it to be
you're frozen when your hearts not open
you're so concerned with how much you get
you waste your time with hate and regret
you're broken when your hearts not open

If I could melt your heart
we'd never be apart
give yourself to me
you hold the key

Now theres no point in placing the blame
and you should know I'd suffer the same
if I loose you, my heart will be broken
Love is a bird, she needs to fly
let all the hurt inside of you die
you're frozen when your hearts not open

You only see what your eyes want to see
how can life be what you want it to be
you're frozen when your hearts not open

If I could melt your heart
we'd never be apart
give yourself to me
you hold the key

Ενα βράδυ που δεν μπορούσα να σε βγάλω από το μυαλό μου, είδα στο profile σου στο facebook, ότι κάποιος στο ειχε αφιερώσει λίγο καίρο πριν σε γνωρίσω. Πόσο δίκιο είχε.

Γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου?

MOTORTOWN

Την Κυριακή που μας πέρασε, πήγα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ( www.theatroneoukosmou.gr ) να δω το Motortown ένα έργο του Simon Stevens. Δεν ήταν η πρώτη μας επιλογή, αλλά κάποιος από την παρέα είχε ακούσει καλά λόγια. Φτάσαμε αρκετά νωρίτερα από την έναρξη της παράστασης, σε έναν πολύ συμπαθητικό χώρο με τρεις σκηνές ( ήμουν ο μονός από την παρέα που δεν είχα ξαναπάει) και με λίγο στριφνό προσωπικό, πράγμα που είναι κρίμα, γιατί χάλαγε λίγο την πρώτη εικόνα.

Το έργο αναφερόταν στην επιστροφή ενός Άγγλου στρατιώτη στην χώρα του, από τον πόλεμο στο Ιράκ, το 2005, και στην προσπάθεια του να ενταχθεί πίσω στον κοινωνικό του περίγυρο, και αυτό βέβαια ήταν κάτι που όλοι μας περιμέναμε, έχοντας ήδη διαβάσει πέντε γραμμές για το έργο.

Για σχεδόν δυο ώρες, είδαμε μια παράσταση πολύ δυνατή, ανατρεπτική, με συγκλονιστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, και ειδικά από τον Γιώργο Γάλλο και την νεαρή ηθοποιό που έπαιζε την 14χρονη Ρωσίδα.

Είναι ένα έργο με πολύ έντονο το στοιχείο της βίας, μέχρι και δολοφονία με βασανιστήρια είδαμε, χωρίς όμως να είναι splatter, κάνοντας πολλούς από τους θεατές να κουνηθούμε στις θέσεις μας τρομαγμένοι.

Δεν πρόκειται να πω κάτι άλλο για την πλοκή. Απλά και μόνο συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα των συντελεστών, και να πω ότι μου έκανε εντύπωση η σπαρτιατική λιτότητα των σκηνικών, που βοηθούσε στο να ξεγυμνωθούν ακόμα περισσότερο οι χαρακτήρες των ηρώων μπροστά στα μάτια μας.

Κλείνοντας, θέλω να κάνω δύο σχόλια ακόμα.

Μου έκανε εντύπωση λοιπόν που ο ηρωας κάποια στιγμή, φρικάρει με όλους αυτούς γύρω του, που για να δικαιολογήσουν αυτόν τον αδικαιολόγητο πόλεμο εξιδανικεύσαν και ηρωοποίησαν όλους αυτούς που βρεθήκαν εκεί σαν πιόνια. Όμως πόσοι από εμάς ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει εκεί κάτω, τι βλέπουν τα ματιά των Αμερικανών και των Άγγλων (χωρίς να δικαιολογεί κανείς τα έργα των εγκεφάλων αυτού του πολέμου)? Μάλλον κανείς από εμάς…..

Πήγαμε στις διαδηλώσεις, μετά τα ψώνια μας, και πριν την μπαρότσαρκα, γιατί ήταν Σάββατο, φωνάξαμε κλείσαμε τους δρόμους….. Και….? Ποιος από εμάς ξέρει τι περνάνε όλοι αυτοί εκεί κάτω, είτε είναι Κούρδοι, είτε Ιρακινοί, είτε Άγγλοι η Αμερικάνοι στρατιώτες? Κανείς…

Και γιατί άλλωστε? Είναι τόσο μακριά….


Μου έκανε όμως εντύπωση και το γεγονός ότι βγαίνοντας από το θέατρο, τα πρόσωπα των περισσοτέρων από τους θεατές, ήταν μαγκωμένα, σφιγμένα ή κατηφή. Γιατί άραγε?, Γιατί μας στεναχώρησε, γιατί μας χάλασε το βράδυ της Κυριακής, γιατί μας ταρακούνησε, ή μήπως γιατί μας έκανε να δούμε λίγο πιο μακριά.. Ελπίζω να ήταν κάτι από τα δυο τελευταία

Ήταν πάντως πρώτη φορά που κανείς μας δεν ήθελε να συζητήσει για την παράσταση που μόλις είχαμε δει. Σίγουρα πάντως μέσα μου, κάτι είχε κουνηθεί γερά.

Γιατί άραγε

Τελείωσαν όλα. Καιρός ήταν πια. Και τώρα τι; Φως; Σκοτάδι; Κάθισα απέναντι από την πόρτα σου, στην Αλέα, πιο μακριά λίγο, δε θα με δεις πιστεύω, και περιμένω. Τι περιμένω, δεν έχω ιδέα. Κοιτάζω την πόρτα. Δεξιά δεν μπορώ να κοιτάξω, είναι ο άλλος με παρέα… το κέρατό μου. Ο ανεμιστήρας γυρίζει διαρκώς πάνω απ'το κεφάλι μου χωρίς νόημα. Η ανακύκλωση του καυτού αέρα είναι μάλλον χειρότερη. Ο αέρας μυρίζει καμένο ψωμί.. Κοντεύει η ώρα που θα φύγεις. Τι περιμένω ήθελα να'ξερα. Ήθελα να είχα φορέσει κατάμαυρα - μέσα στον καύσωνα. Έτσι κι αλλιώς όλοι με κοιτάνε πάντα. Μήπως πρέπει να ξυρίσω το κεφάλι μου πάλι. Άνοιξε η πόρτα και βρήκε ένα σωρό κόσμος από μέσα. Δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ. Εσύ δεν ήσουν πουθενά. Πιο χάλια δεν γινόταν να τα έχω κάνει.

Σιχαίνομαι τα περιστέρια, τι νόημα έχουν; Τι νόημα έχουν πολλά πράγματα άλλωστε;

Η πόρτα άνοιξε ξανά αλλά τίποτα. Μήπως πρέπει να φύγω αντί να περιμένω. Μισώ τα στερεότυπα και όμως λειτουργώ με βάση αυτά. Κάτι δεν πάει καλά, και δεν φταίει η ζέστη γι'αυτο. Από τη μια μεριά δεν θέλω να με δεις όταν βγεις, και από την άλλη περιμένω πως και πως να συναντηθούνε τα βλέμματα, για να μπορέσω να καταλάβω κάτι. Τώρα μη με ρωτήσεις τι είναι αυτό το κάτι. – η απόρριψη σου, η συγγνώμη σου, η απέχθεια σου, η αδιαφορία, η συγκατάβαση, δεν έχω ιδέα και δεν μπορώ να φανταστώ και κάτι.

Ένα συναίσθημα θέλω, ότι και να είναι. Ένα βλέμμα σου…, κάτι .

Θυμάμαι πως φωτιζόταν το δικό μου πρόσωπο κάθε φορά που με κοίταζες, που μου χαζογέλαγες, εκείνη την μια φορά που μου έκλεισες το μάτι, ή την πρώτη φορά που μου είπες καλημέρα. Λύγισαν τα γόνατα μου. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να καταλάβω τι γινόταν, γιατί γινόταν και τι ρόλο είχε ο καθένας μας μέσα σε αυτή την ιστορία. Και μάλλον δε θα το μάθω ποτέ. Ίσως είναι και καλύτερο να μείνω με την ανάμνηση του καλημέρα, με την ανάμνηση από το κλείσιμο του ματιού. Με την εικόνα από το πλατύ σου χαμόγελο, από τα ματιά σου που δεν κατάλαβα ποτέ ούτε χρώμα είχαν, όυτε τι ήταν αυτό που ήθελαν να πουν. Ήταν όμως πάντα γεμάτα σπιρτάδα, γεμάτα κίνηση, γεμάτα μια λάμψη υγρή.

Δεν βγήκες ποτέ τελικά εκείνο το μεσημέρι.

Οκτώ μέρες έχουν περάσει. Όλες αυτές τις μέρες οι ματιές μας διασταυρωθήκαν μια φορά. Με κοίταξες με ένα βλέμμα περίεργο. Στεναχωρημένο και απορίας μαζί θα έλεγα. Σαν κουτάβι ή κάτι τέτοιο τελωσπάντων. Δεν ξέρω αν ήταν αυτό που περίμενα.

Οι μέρες πέρναγαν. Και δυστυχώς δεν ήταν ίδιες πια. Μέχρι τώρα είχα κάτι να περιμένω. Γέμιζα τις ώρες με την προσμονή της κάθε συνάντησης. Τώρα ήταν άδειες. Συναντηθήκαμε πέντε έξι φορές μέσα στο μήνα. Τίποτε όμως δεν ήταν ίδιο πια. Σχεδόν πάντα κατέβαζες το βλέμμα σου πριν καν με πλησιάσεις. Δυο φορές μόνο καρφωθήκαμε, πάντα ήσουν απορημένος, την πρώτη φορά κιόλας δεν άντεξες καν, και χαμήλωσες το βλέμμα. Ήταν πάντως από της λίγες φορές στη ζωή μου που δεν χαμήλωνα εγώ τα μάτια μου. Απορούσα με τον εαυτό μου και το κουράγιο που έβρισκα να το κάνω.

Άραγε τι μπορεί να περιμένει κανείς σε μια πόλη, που έχει περάσει 37 ολόκληρα χρόνια, σε μια πόλη που σε κάνει να αισθάνεσαι κάθε μέρα ολοένα και πιο ξένος, σε μια πόλη που αλλάζει διαρκώς και δεν σε αφήνει να βαρέθεις.