Such a Waste of Time

Is it?

I'm I missing something or what?

Never thought I would still be blushing,

but I liked it

Christmas Depression Express has began its journey

wilderness [ΓuILdernes]

The odds are there to beat

"A Thousand Kisses Deep"

by Leonard Cohen

numb

Misty Mirror

Και στέκομαι λοιπόν απέναντι στον καθρέφτη, και κοιτάζω.
Προσεχτικά.
Πολύ προσεχτικά.
Αλλά δεν μπορώ να διακρίνω κάτι ξεκάθαρα.
Είναι θολός.
Μπορώ να βάλω το χέρι μου, και να κάνω πέρα την θολούρα.
Δεν το αποφασίζω.
Όχι ακόμα.
Μπορώ να κλείσω το τηλέφωνο και να μην βασανίζομαι.
Να μην βασανίζομαι για το αν θα πάρεις.
Να μην βασανίζομαι για το τι θα πω αν πάρεις.
Δεν το κάνω.
Δεν ξέρω πια αν αυτό γίνεται για να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου.
Αποφεύγω πια να το συζητάω.
Ή μήπως νομίζω ότι αποφεύγω, επειδή απλά δεν το συζητάω, επειδή στερούμαι πλέον ακροατών.
Γιατί ενώ με ενοχλούν οι άνθρωποι που τους διακατέχει η αυτολύπηση, επιδιώκω το ίδιο.
Γιατί, γιατί, γιατί πολλά.
Εξακολουθώ μάλλον να μην θέλω να δώσω απαντήσεις
Γιατί ενώ θέλεις να βγούμε, δε το ζητάς, αλλά περιμένεις από μένα να το πω.
Φοβάμαι πια να ζητάω.
Δεν νομίζω ότι μπορώ να αντέξω πολλά “όχι” ακόμα
Και όταν ακόμα παίρνω το ναι, από αλλού, και τονώνεται το εγώ, και η αυτοπεποίθηση, πάλι φοβάμαι να κάνω το βήμα.
Μήπως να σπάσω τον καθρέφτη αντί να τον καθαρίσω.
Και ξέρω πως όλα θα ήταν αλλιώτικα, αν….
Αν….
Σημασία έχει το “αν” όμως.
Δεν υφίσταται.
Γιατί πρέπει να περιμένω εσένα για να πάρω δύναμη να καθαρίσω τον καθρέφτη.
Παθητική επιθετικότητα.
Ωραία… και τώρα τι;
Μήπως να σπάσω τελικά τον καθρέφτη
Μήπως φοβάμαι να δω τον ξένο που κρύβεται πίσω από την θολούρα.
Μήπως δεν θέλω να βρω ποιος είμαι, να βρω τους φόβους μου, τις ανασφάλειες μου...
Μήπως μου αρέσει η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα όταν με γνωρίζουν;
Τότε όμως γιατί φροντίζω να αποκαθηλώνομαι μόνος μου το συντομότερο δυνατό;
Για την ώρα εσύ φοβάσαι να μιλήσεις, να ζητήσεις, να ανοιχτείς….
Για την ώρα ο ξένος περιμένει πάνω από το τηλέφωνο
Για την ώρα ο καθρέφτης παραμένει άθικτος
Για την ώρα η θολούρα μένει στη θέση της.

?

Πάλι από την αρχή;

Πάλι στον πάτο;

Δεν είμαι και σίγουρος.

Πάντως το μόνο σίγουρο μάλλον είναι ότι για άλλη μια φορά εμπιστεύτηκα.

Και μου το είπες εσύ ο ίδιος.

Μπορείς και εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους;

Μπορώ σου είπα, δεν γίνεται διαφορετικά.

Ζω με ανθρώπους, και μου αρέσει που ζω με ανθρώπους.

Τώρα γιατί έπρεπε να κάνεις εσύ αυτήν την ερώτηση και γω να σε εμπιστευτώ, είναι άλλη ιστορία.

Όπως άλλη ερώτηση είναι γιατί όταν κατάλαβα ότι πρόδωσες την εμπιστοσύνη μου, αποφάσισα να μείνω.

Τι ανάγκες είχα, τι ανάγκες μου κάλυπτες;

Γιατί πάλι ήθελα τα λίγα;

Γιατί να εξακολουθώ να τα θέλω;

Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να πιστέψω στον εαυτό μου;

Γιατί όταν γνωριστήκαμε, μου φάνταζε αδιανόητο ότι εσύ ήθελες εμένα;

Γιατί φοβάμαι να ζητήσω αυτό που θέλω,

αυτό που αξίζω,

γιατί φοβάμαι να πω τι αισθάνομαι,

γιατί δεν πιστεύω στον εαυτό μου;

Και ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί

να μου δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα σαν κι αυτά,

αν δεν αποφασίσω να κοιτάξω τον ίδιο μου τον εαυτό κατάματα,

και να ζητήσω από μένα τις απαντήσεις.

Βήματα

Ανοίγεις το βήμα.

Βιάζεσαι.

Δε θέλω να βιάζεσαι.

Περπάτα πιο γρήγορα μου λες.

Όχι.

Γιατί όχι;

Γιατί θέλω να περάσω περισσότερη ώρα μαζί σου.

Αν είναι έτσι δεν μπορώ να τίποτα.

Chinese Whispers

Από το Chinese Whispers
του Brett Anderson

Σιωπή

Ακούω την ανάσα μου

Μέσα στην απέραντη αβάσταχτη σιωπή

Που με τυλίγει

Και δεν είναι ότι λείπουν οι θόρυβοι

Ακούω τις λέξεις που φτιάχνει το μυαλό μου

Παιχνίδια επικίνδυνα

Σε δαιδαλώδεις διαδρόμους

Παίζει με τα γράμματα

Σίγμα

Άλφα

Σκοτώνω τις εικόνες

Κυνηγάω τις λέξεις

Κυνηγάω εσένα

Και συ σκοτώνεις τις λέξεις

Με το που σε ακουμπώ εξαφανίζεσαι

Στάσου

Σταμάτα και αφουγκράσου

Άκου και συ

Δυο βήματα μακριά είναι μόνο

Και το ξέρεις

Άκου τη σιωπή και συ

Μίλα δυνατά

Να ακούσεις τη φωνή σου

Άσε τις λέξεις να βγουν από μέσα σου

Κλωστές

Ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις,

Να τρέξεις μακριά,

Να εξαφανιστείς…

Έπρεπε να το είχες κάνει εδώ και πολύ καιρό.

Προσπαθείς όμως να μην το σκέφτεσαι.

Δένεσαι περισσότερο

Με αόρατες κλωστές.

Τις ψάχνεις κάποιες στιγμές για να τις σπάσεις,

Να τις ξεμπερδέψεις,

Να λυτρωθείς.

Δεν τις βρίσκεις όμως.

Δε θέλεις να τις βρεις

Δεν θέλεις να φύγεις.

Φοβάσαι

Τι;

Ούτε εσύ δεν ξέρεις…

Μένεις μόνο να κοιτάς

Και να δένεσαι ακόμα περισσότερο

Κι άλλες κλωστές.

Ακούς τον εαυτό σου να φωνάζει ώρες ώρες

Φύγε

Τρέξε

Τώρα που προλαβαίνεις ακόμα

Φύγε

Όμως εσύ ψάχνεις κι άλλες κλωστές

Για να δεθείς ακόμα πιο σφιχτά,

Ακόμα περισσότερο.

Έχεις χάσει πια την άκρη.

Ένα κουβάρι αόρατο όλα

Καρφιά

Πριν δέκα ημέρες, νόμιζα πως κάποιες πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα απόσταση, πως η απόλυτη έλλειψη επικοινωνίας θα με βοηθούσαν να δω αυτή τη σχέση απ'έξω. Δεν φανταζόμουν πόσο δύσκολο είναι να το καταφέρω.

Σήμερα διάβασα την παρακάτω παράγραφο, και άρχισα να σκέφτομαι πως τελικά η λογική και εγώ, δεν έχουμε κανένα κοινό σημείο επαφής μάλλον.

"Κι αυτός παρόμοια σκέφτεται. Δεν του αρκεί αυτή η σχέση, όμως δε θέλει και να τη χάσει. Πόσο από αγάπη και πόσο από δειλία τη διατηρεί; Δεν ξέρει το πόσο, όμως και τα δύο σίγουρα συμβαίνουν. Καλύτερα να αποφεύγει τέτοιες ερωτήσεις στον εαυτό του. Του δηλητηριάζουν και τις λίγες στιγμές χαράς που του χαρίζονται. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν κάποια στοιχεία στον άλλον που σαν καρφιά σε καρφώνουν πάνω του και σε ακινητούν ακόμα κι αν ολόκληρη η λογική σου τον απορρίπτει, ακόμα κι αν χιλιάδες κουσούρια του σε δίωχνουν πέρα..."

από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη

"Ο αντίπαλος εραστής"

Τί είναι αυτό;

Το είδα το Σάββατο τυχαία, και συνειδητοποίησα πόσο άργισα να καταλάβω, το πόσο πολύ με αγαπούν κάποιοι άνθρωποι που συνεχίζω να τους πληγώνω, και πόσο δύσκολο μου είναι να βρω τον τρόπο να τους δείξω το πόσο τους αγαπώ.



Μπαμπά, Μαμά και εγώ σας αγαπάω, κι ας μην ξέρω πώς να σας το δείξω.

Να με Προσέχεις