24/7

Όχι δεν το παίρνω στραβά.

Τίποτα δεν παίρνω στραβά.

Θέλω να αρχίσω να τα παίρνω στραβά. Θέλω να αρχίσω να θυμώνω, να εκνευρίζομαι. Θέλω να ζητάω το λόγο.

Θέλω το δίκιο μου ώρες ώρες. Να φωνάξω.

Ή καλύτερα ακόμα θα ήθελα να διαγράψω ανθρώπους, σχέσεις μικρές, σχέσεις μεγάλες, σχέσεις ετών, σχέσεις δυνατές, που ίσως δεν αξίζουν και όμως σε κάθε στραβοπάτημα λέω, μήπως να δώσω άλλη μια ευκαιρία...;

Και πάντα την δίνω, και πάντα μετανιώνω.

Θέλω να σταματήσω να προσπαθώ να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο.

Ακομά και αυτούς που με αγαπάνε.

Χέστηκα για τα προβλήματα τα δικά σου, και τα δικά σου, και τα δικά σου.

Όταν έχω εγώ πρόβλημα, ποιός είναι εκεί;

Όχι ρε πούστη μου, δε δουλεύει 24/7 το μαγάζι, και ό,τι θυμάστε χαίρεστε όλοι σας.

Ό,τι χρειαστείς πάρε, ό,τι ώρα και να είναι.

Να μην πάρεις ποτέ.

Και δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με θέμα ανταποδοτικότητας, ότι όταν με χρειαζόσουν ήμουν εκεί, άρα πρέπει αν είσαι και εσύ για μένα.

Όχι, σίγουρα όχι.

Έχει να κάνει με το ότι έχεις ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ. Λίγα, πολλά, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι έχεις ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ.

Νόμιζες όμως μαλάκα, ότι έχει σημάσια.

Σημασία τελικά έχει η πάρτη μου, η πάρτη σου, και μόνο.

Και χώνεψε το, χώνεψε το καλά, γιατί όσο καθυστερείς να χωνέψεις, τόσο θα στεναχωριέσαι, τόσο θα σου λένε μη το παίρνεις στραβά.

Τόσο θα σου λένε συγγνώμη αν σε πλήγωσα, δεν το έκανα από πρόθεση, τόσο, τόσο, τόσο....

Και από τι το έκανες ρε μαλάκα, από αφέλεια, από ανοήσια, από τι;

Και γιατί μόνο έγω δεν πρέπει να παίρνω στράβα τίποτα, να ακούω τις παπαριές του καθενός, γιατί, γιατί, γιατί...;

Γουστάρω που τα παίρνω στραβά όλα, δε γουστάρω που δε μπορώ να σας το πω κατάμουτρα.
Γιατί δεν έρχεσαι μαζί; Συγγνώμη κιόλας.
Ζεις; Γιατί ανησυχήσες και πήρες ένα τηλέφωνο να μου το πεις;
Γιατί δε πήρες ολόκληρο σαββατοκύριακο; Πάλι εγώ πρέπει να πάρω;
Και όταν παίρνω και δεν μπορείς, απλά δεν πρεπεί να το πάρω στραβά.... Sorry είχες κανονίσει, είχες δουλειά πολύ, έλειπες, ερχόσουν. Εγώ ήμουν στη θέση μου. Που χάθηκες εσύ; Που χάθηκες;
Θέλω να ουρλιάξω, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το κάνω σε λάθος ανθρώπους.

Και δεν με νοιάζει το φονικό γαμοψάρι μπάλα, να μιλήσω θέλω, και θέλω να το κάνω τώρα, να σε δω τώρα, και δεν με νοιάζει που έχεις κανονίσει.

Θέλω να ουρλιάξω, και αν μπορώ να ματώσω τα πνευμόνια μου ουρλιάζοντας.

Τι είδα την Κυριακή

Πηγαίνοντας κανείς σε μια έκθεση ζωγραφικής, είναι αρκετά πιθανό να εντυπωσιαστεί από κάποια τα έργα, ή και από το σύνολο της δουλειάς του καλλιτέχνη, ειδικά αν πρόκειται για καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Goya, ή του Tiziano.

Σε σχέση με την έκθεση των χαρακτικών του Goya, που φιλοξένει η Εθνική Πινακοθήκη μέχρι τις 20 Οκτωβρίου, αυτό που με εντυπωσίασε είναι το γεγονός ότι είναι κρίμα, ενώ το σύνολο των χαρακτικών που εκτίθενται, να ανήκει στην ιδιοκτησία της πινακοθήκης από το 1963, παρ’ όλα αυτά να μην εκτίθενται στην μόνιμη συλλογή της, και να πρέπει να γίνει αυτή η έκθεση, προκειμένου να τα δει ο κόσμος (πάντα στη διάρκεια του απελπιστικά περιορισμένου και δημοσιουπαλληλίστικου ωραρίου της.)


"No te escaparás"
του Francisco José de Goya y Lucientes
από την σειρά χαρακτικών "Los Caprichos"

Σε σχέση με την έκθεση του Tiziano, που φιλοξενείται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης με εντυπωσίασε το γεγονός ότι πρόκειται για μια αρπαχτή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (κλεμμένο σχόλιο από το βιβλίο επισκεπτών). Πέντε η έξι έργα του Tiziano, και τα υπόλοιπα από το σύνολο των 24 συνολικά είναι αντίγραφα έργων του από μαθητές του – κάποια δε και εις διπλούν. Είναι κρίμα τόσο σημαντικά και τόσο μεγάλα, από κάθε άποψη, έργα να στριμώχνονται στις υπερβολικά μικρές αίθουσες και ελλιπώς φωτισμένες αίθουσες του Μεγάρου Σταθάτου.


"Βάκχος και Αριάδνη"
του Tiziano Vecelli

Παράλληλα το μουσείο στην νέα πτέρυγα φιλοξένει, ενενήντα έργα από την περίφημη Συλλογή Κωστάκη(σε σύνολο 1275 έργων) του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη) έως τις 20 Οκτωβρίου 2008. Πρόκειται για σημαντικά έργα (πίνακες, σχέδια, τρισδιάστατα αντικείμενα) αντιπροσωπευτικά όλων των ομάδων και κινημάτων της περιόδου της ρωσικής πρωτοπορίας (κατά τις δεκαετίες 1900 – 1930).
Η έκθεση (της οποίας ο σχεδιασμός και η επιμέλεια είναι πραγματικά υποδειγματική, προκειμένου να έρθει ο επισκέπτης σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με μια άγνωστη για τον πολύ κόσμο πλευρά της τέχνης του 20ου αιώνα) περιλαμβάνει ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της συλλογής, από καλλιτέχνες όπως οι Malevich, Popova, Tatlin, Rochenko, Nikritin, Lissitzky, Kliun κ.ά.


"Red Light"
του Ivan Kliun

Το πραγματικά εντυπωσιακό όμως είναι ότι στo πλαίσιο της έκθεσης, υπάρχει το πρόγραμμα «Αγγίζοντας την τέχνη» για άτομα με προβλήματα όρασης. 32 από τα έργα της έκθεσης, έχουν αποδοθεί απτικά και θα εκτίθενται παράλληλα με τα πρωτότυπα έργα των καλλιτεχνών.


Η Γέννα
απτικό αντίγραφο απο την έκθεση

Την ώρα που βρισκόμουν σ’αυτό το κομμάτι της έκθεσης και είχα εντυπωσιαστεί τόσο από την πρωτοβουλία, όσο και από την απόδοση των έργων, αλλά θεωρούσα ότι είναι κάτι ουτοπιστικό στην ουσία – που απλά γίνεται για να γίνει και να πούμε μπράβο στους φορείς-, είδα δίπλα μου μια μητέρα με ένα περίπου 15χρονο παιδί, με προβλήματα όρασης, να προσπαθεί με την βοήθεια του λεπτομερούς καταλόγου του μουσείου να το βοηθήσει να καταλάβει τι είναι αυτό που άγγιζε (αυτό που εγώ είχα την τύχη να βλέπω).
Το πώς αισθάνθηκα εκείνη την στιγμή δεν μπορώ να το περιγράψω – γιατί ήταν από τις πιο δυνατές, συγκινητικές, θαυμαστές, συγκλονιστικές στιγμές που έχω ζήσει- μια στιγμή που μάλλον δύσκολα θα ξεχάσω, μια στιγμή πολύ πιο εντυπωσιακή και δυνατή από όλα τα αισθήματα που μου δημιούργησαν όλοι οι πίνακες που είδα εκείνη την ημέρα.