Τέλος ή Αρχή;

Ένα σπίτι μεγάλο.
Πολλές πόρτες και παράθυρα.
Και γω ετοιμάζομαι να φύγω.
Το έχω πουλήσει, και ακόμα δεν ξέρω τί έχω πάρει από αυτή την συναλλαγή, και τί θα μου μείνει στο τέλος.
Αρχίζω και κλείνω μία μία τις πόρτες και τα παράθυρα.
Τα πράγματα μου μαζεμένα, όλα.
Με το που κλείνω μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη. Είτε μόνη της, είτε κάποιος μου κάνει πλάκα.
Αν δεν τις κλείσω όλες όμως, δεν θα μπορέσω να φύγω.
Ένα μήνα τώρα, που πήρα την απόφαση, κλείνω πόρτες, και παράθυρα. Τα μανταλώνω και αυτά ξανανοίγουν.
Κάποια που είχαν κλείσει εδώ και χρόνια, ξανάνοιξαν.
Πρέπει να είναι τα πάντα κλειστά πριν ξεκινήσω το ταξίδι, και πρώτη φορά ο προορισμός τελείως άγνωστος, αλλά δε με νοιάζει.
Κλείνω έναν κύκλο σχεδόν δώδεκα χρόνων, που κατάφερα να ανακατέψω, και να μετατρέψω σε χάος, προσωπικά, επαγγελματικά, οικογένεια, φιλίες, τη ζωή μου όλη.
Κουλουβάχατα όλα.
Δυο βήματα μπροστά, δέκα πίσω.
Μαθήματα πολλά, δεν ξέρω τι έχει μείνει όμως.
Κατάφερα να αναστατώσω την ζωή μου, στην καλύτερη μου ηλικία.
Εδώ και μερικά χρόνια, το αισθανόμουν ότι ο κύκλος αυτός πρέπει να κλείσει το δίχως άλλο, και χωρίς εμένα μέσα.
Να φύγω το συντομότερο από εκεί, γιατί πρέπει να κάνω πράγματα, γιατί θέλω να κάνω πράγματα, γιατί δεν πρέπει να χάσω άλλο χρόνο.
Ποτέ δεν είχα αισθανθεί τον χρόνο να με κυνηγά, αντίθετα πολλές φορές τον ένιωθα και σαν σύμμαχο.
Νόμιζα ότι ήμουν κερδισμένος μέχρι τώρα.
Μέχρι που κάποια στιγμή, πάνε δυο χρόνια, έμεινα μόνος μέσα στο σπίτι.
Ήταν πρώτη φορά που αισθανόμουν καλά με την μοναξιά μου, με την παρέα του εαυτού μου.
Του εαυτού μου, που είχα φτάσει σε σημείο να τον φοβάμαι.
Άρχισα να αναλογίζομαι, να κοιτάζω κέρδη και ζημιές.
Τα κέρδη αρκετά, επιφανειακά όμως όλα.
Λάμψη.
Ματαιοδοξία.
Τι περίεργη λέξη.
Εύηχη θα έλεγα, και πόσο κενή όμως, πόσο εφήμερη.
Οι ζημιές πιο πολλές.
Πιο βαθιές οι πληγές από ό,τι φανταζόμουν .
Παντού, σε κάθε τομέα, και εγώ δεν είχα πάρει είδηση.
Γρατζουνιές έλεγα, για να το πιστέψω ο ίδιος μάλλον.
Κοίταζα στον καθρέφτη, και δυσκολευόμουν να πιστέψω, ότι αυτό που βλέπω είναι το είδωλό μου.
Φοβήθηκα.
Όμως δεν είναι τόσο εύκολο να πάρεις αποφάσεις ζωής.
Πούλα, αγάπησε, αγόρασε, χώρισε, μίλα, ξέκοψε, ζύγισε.
Και να πρέπει να τα κάνεις όλα μαζί.
Τώρα ή ποτέ.
Άγχος, φόβος, αγωνία, αβεβαιότητα, σχέδια, και άλλα σχέδια, μοναξιά.
Και οι γρατζουνιές να είναι πληγές τελικά, έτοιμες να κακοφορμίσουν.
Ο κύκλος όμως πρέπει να κλείσει, θα κλείσει, και το ταξίδι θα ξεκινήσει.