A Single Man

Ξαφνικά αυτό που παρακαλούσες γίνεται…

Ξαφνικά ο άνθρωπος που ήταν η έμπνευσή σου, που ξύπναγες και ήταν η πρώτη σου σκέψη, που ξάπλωνες και ήταν στο μυαλό σου, που στοίχειωνε τον ύπνο σου, ξαφνικά σου ζητάει να του δώσεις ξανά το χέρι που κάποτε άπλωνες για να βοηθήσεις.
Θα είναι αρκετά χρόνια…
Επέμενα πως δεν κλωτσάς έναν άνθρωπο που βουλιάζει.
Δίνεις το χέρι λοιπόν.
Δε ξέρεις τι να περιμένεις, τι να ευχηθείς…
Δίνεις το χέρι απλά…
Ακούς ένα ευχαριστώ που έπρεπε να έχεις ακούσει χρόνια πριν…
Κανένα συναίσθημα…
Λίγο πίκρα ίσως…
Ούτε καν παράπονο…
Μια αδιόρατη περιέργεια για την συνέχεια…
Και αρχίζεις μόνος σου την αποκαθήλωση…
Ήρεμα, κομμάτι κομμάτι…
Γκρεμίζεις τον μύθο που εσύ είχες πλάσει…
Δεν έχεις καν την περιέργεια να επεξεργαστείς τα κομμάτια που ξεκρεμάς…
Απλά τα ακουμπάς κάτω, το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς ευλάβεια, απλά με προσοχή…
Με προσοχή μην τυχόν και σαπίσουν περισσότερο…
Δεν έζησες το όνειρο…
Απλά είσαι εκεί τώρα να δεις την συνέχεια, που δεν ξέρεις αν θέλεις να δεις όμως πια…
Σε άκουγα, να μου μιλάς ή να μονολογείς, χθες την ώρα που με είχε πάρει ο ύπνος στην αγκαλιά σου…
Κανένα σκίρτημα…
Τι κυνηγάς…;
Τι ψάχνω…;
Τι είναι όλο αυτό πάλι…;
Έχει αρχίζει και με φοβίζει κάτι, απροσδιόριστο μακρινό ίσως, που δεν έχει σχέση με σένα, εσύ μόνο για κάποιο λόγο ζωντάνεψες τον εφιάλτη…

Ένας, μόνος, μονός, εφιάλτης…