13 μέρες

Ήδη 24 ώρες στην Αθήνα.
Όλα είναι όπως τα άφησα.
Ή σχεδόν όπως τα άφησα.
Έχω να σε ακούσω 13 ολόκληρες μέρες.
Δεν ξέρω καν αν διάβασες το τετράδιο που σου έδωσα.
Δεν ξέρω καν αν κρέμασες τα σχεδιάκια που σου χάρισα.
Χθες βράδυ είδα το αμάξι σου.
Παρακάλαγα να πέσω κάπου πάνω σου.
Έτσι κινηματογραφικά, όπως παλιά.
Να σε ακούσω να λες με αυτό το αθώο και πονηρό συνάμα, «Έτσι είπαμε να χαθείς βρε παλιόπαιδο;»
Άραγε το διάβασες το τετράδιο;
Άραγε τι να σκέφτηκες, αν το διάβασες;
Άραγε σκέφτηκες όσα σου είπα πριν 13 μέρες;
Την αξίζουμε μια ευκαιρία, αληθινή, με ανοιχτά χαρτιά.

Σκέφτομαι πως πριν δύο χρόνια, ήταν ο πιο όμορφος Αύγουστος, επειδή σε είχα γνωρίσει.
Γιατί καταφέραμε να είναι ο χειρότερος αυτός;