5.30 το πρωί ξυπνητήρι.
Όχι ότι είχε κοιμηθεί καθόλου το προηγούμενο βράδυ.
Στις 7.00 έπρεπε να είναι στο λιμάνι. Το περίμενε πως και πως το ταξίδι αυτό. Ήταν τρία χρόνια που είχε να φύγει. Τρία χρόνια με αρρώστιες, με φοβίες, με χωρισμούς, με πληγές βαθιές, με θάνατο. Τρία χρόνια τόσο δύσκολα, που ακόμα και η ιδέα των διακοπών, της φαινόταν ακατόρθωτη. Δεν θα μπορούσε να ανεχτεί κανέναν, και να την ανεχτεί κανείς για πάνω από μερικές ώρες. Έτσι είχε κάνει τον εαυτό της να πιστεύει, και είχε καταφέρει σιγά σιγά να το περνά και στους γύρω της.
Όλοι την φόβιζαν. Και τα απομεινάρια των γνωριμιών του παρελθόντος, και όσοι την πλησίαζαν. Όλοι και όλα. Τρία χρόνια τώρα, αρπάζονταν από οποίον ήταν διατεθειμένος να την ακούσει έστω και για λίγο, να της δείξει λίγο ενδιαφέρον, και με το που αισθανόταν το παραμικρό δέσιμο, κατευθείαν γινόταν άφαντη. Δεν άφηνε τον εαυτό της να δεθεί, να δοθεί, να εμπιστευτεί. Δεν ήθελε να ξαναπονέσει. Δεν έπρεπε να ξαναπονέσει. Δεν άντεχε να ξαναπονέσει.
Μόνο το αλκοόλ εμπιστευόταν πια, τα χάπια της, και τις άσπρες γραμμές που και που. Ξέχναγε, άδειαζε. Της άρεσε αυτό το κενό. Κενό μνήμης, κενό συναισθημάτων, κενό αισθήσεων. Μισούσε τις ώρες που το κενό έφευγε και που καθάριζαν τα σύννεφα, γιατί τότε ήταν που έβλεπε τις πληγές, γιατί τότε ήταν που ένοιωθε πως χρειαζόταν έναν άνθρωπο.
Σε μια τέτοια στιγμή σκέφτηκε πως πρέπει να φύγει μακριά από όλα. Στην αρχή δεν πίστεψε ότι σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Το επόμενο μεσημέρι, με το που ξύπνησε, ήταν πάλι η ιδία σκέψη καρφωμένη στο μυαλό της. Προσπάθησε να σκεφτεί άλλα πράγματα. Όμως εκεί. Το ταξίδι γύρναγε ξανά και ξανά.
Πού;
Όπου με βγάλει.
Μα δεν πρέπει, δεν έχει νόημα.
Έτσι κύλισαν μερικές μέρες που προσπαθούσε να το διώξει μακριά. Δεν τα τα κατάφερνε. Την τέταρτη μέρα, κατάφερε να κοιμηθεί χωρίς εφιάλτες, χωρίς να ξυπνήσει βουτηγμένη στον ιδρώτα, πρώτη φορά μετά από καιρό, είχε χαθεί σε ένα ύπνο χωρίς διακοπή, και χωρίς καν να έχει πιει σταγόνα, χωρίς να έχει πάρει ούτε ένα χάπι.
Ξύπνησε και αισθανόταν ήρεμη, το πρόσωπο της δεν ήταν σφιγμένο όπως άλλες φορές. Και το μυαλό της εκεί πάλι, στο ταξίδι. Αυτό ήταν. Το αποφάσισε, θα έφευγε την επόμενη, χωρίς προορισμό.
Για όπου, για όσο…
Στις 7.00 ήταν στο λιμάνι, και περίμενε το πρώτο πλοίο που θα ερχόταν, να μπει και να ξεκινήσει.
Για να γεμίσει…
Όχι ότι είχε κοιμηθεί καθόλου το προηγούμενο βράδυ.
Στις 7.00 έπρεπε να είναι στο λιμάνι. Το περίμενε πως και πως το ταξίδι αυτό. Ήταν τρία χρόνια που είχε να φύγει. Τρία χρόνια με αρρώστιες, με φοβίες, με χωρισμούς, με πληγές βαθιές, με θάνατο. Τρία χρόνια τόσο δύσκολα, που ακόμα και η ιδέα των διακοπών, της φαινόταν ακατόρθωτη. Δεν θα μπορούσε να ανεχτεί κανέναν, και να την ανεχτεί κανείς για πάνω από μερικές ώρες. Έτσι είχε κάνει τον εαυτό της να πιστεύει, και είχε καταφέρει σιγά σιγά να το περνά και στους γύρω της.
Όλοι την φόβιζαν. Και τα απομεινάρια των γνωριμιών του παρελθόντος, και όσοι την πλησίαζαν. Όλοι και όλα. Τρία χρόνια τώρα, αρπάζονταν από οποίον ήταν διατεθειμένος να την ακούσει έστω και για λίγο, να της δείξει λίγο ενδιαφέρον, και με το που αισθανόταν το παραμικρό δέσιμο, κατευθείαν γινόταν άφαντη. Δεν άφηνε τον εαυτό της να δεθεί, να δοθεί, να εμπιστευτεί. Δεν ήθελε να ξαναπονέσει. Δεν έπρεπε να ξαναπονέσει. Δεν άντεχε να ξαναπονέσει.
Μόνο το αλκοόλ εμπιστευόταν πια, τα χάπια της, και τις άσπρες γραμμές που και που. Ξέχναγε, άδειαζε. Της άρεσε αυτό το κενό. Κενό μνήμης, κενό συναισθημάτων, κενό αισθήσεων. Μισούσε τις ώρες που το κενό έφευγε και που καθάριζαν τα σύννεφα, γιατί τότε ήταν που έβλεπε τις πληγές, γιατί τότε ήταν που ένοιωθε πως χρειαζόταν έναν άνθρωπο.
Σε μια τέτοια στιγμή σκέφτηκε πως πρέπει να φύγει μακριά από όλα. Στην αρχή δεν πίστεψε ότι σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Το επόμενο μεσημέρι, με το που ξύπνησε, ήταν πάλι η ιδία σκέψη καρφωμένη στο μυαλό της. Προσπάθησε να σκεφτεί άλλα πράγματα. Όμως εκεί. Το ταξίδι γύρναγε ξανά και ξανά.
Πού;
Όπου με βγάλει.
Μα δεν πρέπει, δεν έχει νόημα.
Έτσι κύλισαν μερικές μέρες που προσπαθούσε να το διώξει μακριά. Δεν τα τα κατάφερνε. Την τέταρτη μέρα, κατάφερε να κοιμηθεί χωρίς εφιάλτες, χωρίς να ξυπνήσει βουτηγμένη στον ιδρώτα, πρώτη φορά μετά από καιρό, είχε χαθεί σε ένα ύπνο χωρίς διακοπή, και χωρίς καν να έχει πιει σταγόνα, χωρίς να έχει πάρει ούτε ένα χάπι.
Ξύπνησε και αισθανόταν ήρεμη, το πρόσωπο της δεν ήταν σφιγμένο όπως άλλες φορές. Και το μυαλό της εκεί πάλι, στο ταξίδι. Αυτό ήταν. Το αποφάσισε, θα έφευγε την επόμενη, χωρίς προορισμό.
Για όπου, για όσο…
Στις 7.00 ήταν στο λιμάνι, και περίμενε το πρώτο πλοίο που θα ερχόταν, να μπει και να ξεκινήσει.
Για να γεμίσει…
4 σχόλια:
σε εμπνέει τελικά ο spacie!
ενα πλοιο, ενα αεροπλανο ή ακομα και ενα αυτοκινητο με μονη παρεα τον εαυτο μας ειναι η καλυτερη λυση τις περισσοτερες φορες. μονο ετσι ανακαλυπτουμε τι θελουμε, τι μας λειπει και τι μπορουμε να κανουμε.
καλημερα..
κάποιοι φόβοι μοιάζουν διαφορετικοί από άλλους. ο φόβος του εαυτού. ο φόβος για τους άλλους. το δόσιμο. την εμπιστοσύνη. μα όλα φόβος είναι. και ο φόβος του ταξιδιού
@tovene
οι φωτογραφίες του σίγουρα
@sadcharlotte
φευγιό να είναι και ας είναι και με τα πόδια ακόμα
@basnia
γιατί τόσοι φόβοι όμως;
Δημοσίευση σχολίου