Cobalt Blue (Aluminum chloride AlCl3, Cobalt(II)-chloride CoCl2 · 6H2O)

Τον τελευταίο καιρό, ψάχνοντας να ανακαλύψω τον εαυτό μου, άλλες στιγμές μόνος και άλλες με βοήθεια, έπρεπε να δω τι σημαίνουν τα χρώματα, τι μου θυμίζουν, τι μου φέρνουν στο μυαλό.
Το Μπλε;
Τη θάλασσα, τον ουρανό.
Σε ηρεμεί;
Όχι.
Σε αγριεύει;
Ούτε.
Μου είναι τελείως αδιάφορο μάλλον.
Σκεφτόμουν πόσες διαφορετικές αποχρώσεις ξέρω. Πολλές. Άλλες μπορώ να τις περιγράψω εύκολα, και άλλες όχι τόσο, πάντα όμως, όπως θα το εξηγούσε ένα παιδί.

Πραγματικά πολλά τα μπλε. Είναι ένα χρώμα που ούτε το αγαπώ, αλλά δεν το απεχθάνομαι κιόλας. Μάλλον αδιάφορο. Δεν μου προκαλεί κανένα συναίσθημα.
Μέρες μετά, διάβασα κάπου για το cobalt blue.

Σαν κάτι να μου ερέθισε τον εγκέφαλο. Έψαξα. Το βρήκα.

Ανακαλύφθηκε το 1802, από τα πιο ακριβά χρώματα, και το όνομα του προέρχεται από ένα μεσαιωνικό υποχθόνιο πνεύμα το kobolt, που καταδίωκε τους μεταλλωρύχους που προσπαθούσαν να εξορύξουν το κοβάλτιο, απαραίτητο μέταλλο για την παρασκευή του χρώματος.
Ήταν ίσως από τις λίγες αποχρώσεις του μπλε που αγαπούσα, και ας μην ήξερα ότι το έλεγαν έτσι, και από αυτές που δεν θα μπορούσα σίγουρα να περιγράψω.
Παγωμένο, και όμως τόσο ζωντανό, τόσο έντονο.
Και πάγωσα εγώ.
Αν με ρώταγες πριν καιρό τι μου θυμίζει αυτό το χρώμα, θα σου έλεγα το παιδικό μου δωμάτιο.
Αν με ρώταγες εκείνη την στιγμή, τι μου θυμίζει αυτό το χρώμα, θα σου έλεγα την σιωπή. Την νεκρική σιγή.
Το ίδιο μου θυμίζει και σήμερα. Μέρες μετά.
Όμως δεν το αγαπώ πια καθόλου.
Το φοβάμαι ίσως.
Μάλλον προτιμώ την σιωπή της magenta όταν είναι στολισμένη με χριστουγεννιάτικα φωτάκια.